Staakt de onderhandelingen! De Vlaamse Beweging kan niet volgen.

Tegenwind vanuit de Vlaamse Beweging! Het ging eens tijd gaan worden. Want van al dat meegaand gedoe krijgt de Leeuw ingegroeide klauwen. En doorligwonden.

"Vande Lanotte is slecht bezig," stelt Bram Hermans, voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. Wij hadden nog nooit van gehoord van zo'n centrum, maar aan het aantal uitroeptekens en rationele argumenten te zien gaat het hier ongetwijfeld om een humanistisch initiatief. Want het gaat fundamenteel de verkeerde kant uit met de regeringsonderhandelingen. Tenminste, dat vermoedt Hermans toch, want net als de meerderheid van de Vlamingen kan het OVV blijkbaar ook niet goed meer volgen. 

Tabula rasa dus. Vroeger slechts een manier om met het oorlogsverleden om te gaan, vandaag de dag blijkbaar ook de favoriete onderhandelingstechniek onder Vlaams-nationalisten. Hermans laakt de "complexe rotzooi" waarin de onderhandelingen verzand zijn. Want "de mensen kunnen er niet meer aan uit". Als het van de Vlaamse Beweging afhing, het Vlaamse democratische bestek zou enkel uit transparantie opgebouwd worden. 

En geld blijkbaar. Want het huidige voorstel, aldus het OVV, bevoordeelt de Franstaligen en Brusselaars. Waarom ze dan niet direct toehappen, is ons een mysterie.

Omdat een complicateur over geen nacht ijs gaat, toch even de vakliteratuur terzake geraadpleegd. Voor ons ligt het sociologisch vakblad 't Pallieterke, van twee juni 2010. Een interview met Bram Hermans, nieuwbakken voorzitter van het OVV. Diepgravend tot op de kleigrond van onze schone regio. En klei is allesbehalve transparant.

"Ik vind dat we ons weg moeten houden van partijpolitiek," zegt Hermans in 't Pallieterke. "De Vlaamse beweging moet gewoon haar eigen ding doen. En we moeten ons onafhankelijk en kritisch opstellen ten opzichte van beide partijen." Een nobel streven, dat Hermans (blijkbaar voorstander van een Vlaams tweepartijenstelsel) drie maand later transparant in daden omzette, door voor de N-VA te gaan werken, als vast medewerker van Theo Francken. Francken is volksvertegenwoordiger én enthousiast blogger, hetgeen de man dubbel verdacht maakt. 

In zijn openhartig interview noemt Hermans zich ook "niet zo'n goede diplomaat". "Ik ben wel diplomatisch in die zin dat ik aan tafel twee strijdende partijen vrij goed met elkaar kan verzoenen. De problemen komen pas echt als ik een van de strijdende partijen ben." Het OVV kan zich gelukkig prijzen dat het apolitiek is. Het zouden anders zware dagen zijn voor hun voorzitter.

België heeft een voortrekkersrol in complexe staatsstructuren, maar het is helemaal geen monopolie. Een goede staatsstructuur is in de eerste plaats rechtvaardig en pas transparant als het even kan. Het Zwitsers model, volgens vele Vlaams-nationalisten het walhalla alwaar waar bosnimfen hun witte gewaden met zuiver bronwater besprenkelen, is ook niet absoluut transparant. Er is geen Zwitser die kan uitleggen hoe het geld in zijn land verdeeld wordt. Er is vooreerst veel te veel geld in Zwitserland, en zelfs als hij het wist, krijgt hij dat in zijn Schwyzerdütsch aan geen buitenlander diets gemaakt.

Als we de staatsinrichting van een federaal land moeten vereenvoudigen tot een niveau dat de gemiddelde VTM-kijkende Vlaming kan volgen, kunnen we even goed gewoon terug rantsoenbonnen uitdelen. Voor Vlaamsche groensels: aardappelen, savooien, pastinaak en schorseneren. Transparant, zolang u ze maar lang genoeg laat stoven.

Wouter (Muga)Beke

Het zal u misschien nog niet opgevallen zijn, maar de verkiezingen zijn al een tijdje bezig. Het blijft voorlopig bij oefenen in eigen rangen, maar dat hoeft voor de meerwaardezoekers op Canvas zelfs helemaal geen minpunt te zijn. Burgeroorlogen zijn per definitie spectaculairder dan grensconflicten, tenzij u Pieter De Crem in uw partij hebt.

In hun zoals altijd onstuitbare drang naar vernieuwing is CD&V dus voorlopig het laatste slagveld van de partijdemocratie. Zo werd Wouter Beke gisterenavond ook officieel partijvoorzitter van CD&V. Dat hij die functie eigenlijk al een half jaar zonder legitimering van de leden uitoefent, is te wijten aan de gezonde patriarchale structuur van een volkspartij, die de voorbije jaren evenwel fameus op dieet is geweest.

Bij gebrek aan kandidaten kwam er vanavond dan ook maar weinig spanning bij kijken: Beke behaalde 98,7 procent van de stemmen. Een score die zelfs democraat in hart en nieren Robert Mugabe zou afdoen als ongeloofwaardig. Aleksandr Lukashenko was dit weekend al tevreden met 70 procent.

Nu, voordat de doorsnee lezer het complicateursschap de rug toekeert, even een geruststelling: Wouter Beke heeft niets gemeen met Robert Mugabe. Beiden op hun manier een beetje tandeloos, maar voor de rest geen echte gelijkenissen. Of toch geen fysieke.

Toch Wikipedia er maar eens bijgenomen, op de pagina "Robert Mugabe". Even bladeren. Opgegroeid in een rooms-katholiek gezin. Kan de besten overkomen. Wordt president bij de onafhankelijkheid van Zimbabwe in 1980. Zonder verkiezingen aan de macht, komt bekend voor, maar het is ongetwijfeld toeval. De daaropvolgende verkiezingen herverkozen met een overweldigende meerderheid. Ahum. Negatieve uitlatingen over homoseksualiteit. Ja maar, hebben die twee samen bij de jezuïeten gezeten of zo?

Wat er ook van zij, het is opvallend dat de consensus binnen de partijen zo groot blijft, terwijl er in dit land geen twee partijen meer overeen lijken te komen. We zitten weldra 200 dagen zonder regering. Maar de twee Wouters (Wouter Tsjeef en Wouter Groen) halen elk vlot 98 procent binnen eigen rangen. Verzuiling waarbij het Parthenon in het niets verdwijnt. Blindstaren op de eigen navel. Die voor bepaalde partijleiders overigens steeds zichtbaarder is.

Wouter MugaBeke hoeft trouwens geen slecht nieuws te zijn voor de Vlaamse politiek. Als Beke dezelfde onderhandelingsstrategie (of het gebrek eraan) toepast in de omgang met grote bedrijven als zijn Afrikaanse voorbeeld, zal het de komende maanden gaan stuiven. Electrabel zal nog content mogen zijn met een boete van 360 miljoen. Des te meer omdat onze munt in ware Zimbabwaanse inflatie-stijl tegen dan niets meer waard zal zijn.

Spiegeltje Spiegeltje an der Wand

Vandaag opgestaan met stramheid in de botten, een vuile snotneus en ongecontroleerde aanvallen van broekhoest. Weer een zieke man erbij in Europa.

De dag werd er niet beter op toen ondergetekende in het kader van zijn complicateursschap de kranten opensloeg. Dat wordt hij overigens zelden de laatste tijd, maar voor staatsmanschap mag men al eens op de tanden bijten. Bart De Wever, voormalig Verduidelijker en voltijds boegbeeld van N-VA en Voka, heeft in Der Spiegel blijkbaar een interview gegeven. In het Duits, een taal waarvoor in Vlaams-nationalistische middens blijkbaar nog steeds een zekere affectie bestaat.

België is dus ziek, net als ondergetekende. Ondergetekende is dus betrokken partij. Nu, ziek zijn in België hoeft helemaal geen probleem te zijn. De sociale zekerheid staat als een huis en de Belgische gezondheidszorg is dag en nacht voor iedereen beschikbaar, asielzoekers in de vrieskou uitgezonderd.

Die avond kwam de wijn eens te meer uit dezelfde kruiken: transfers. Wat dat betreft zijn Wallonië en Club Brugge in hetzelfde bedje ziek: elk jaar een transfer van een paar miljoen lijkt niet echt zoden aan de dijk te brengen, maar ze blijven er toch in volharden. Als junkies die aan een infuus liggen, volgens de immer verzoenende taal van de grootste Vlaamse partij.

Hierop achtte Di Rupo zijn moment gekomen om terug te slaan en een populair misverstand de wereld uit te helpen. Blijkbaar transfereert het Zuiden al 140 jaar geld naar het Noorden, en niet omgekeerd. Maar het is graag gedaan, zo blijkt.

Wat we zelf doen, doen we beter, geldt een populair devies binnen de Vlaamse Beweging. Daarom is ondergetekende er helemaal voor gewonnen om die transfers binnen de ophanden zijnde Vlaamse staat grondig aan te pakken. Zo lopen er binnen de Vlaamse begroting allang transfers naar Limburg en West-Vlaanderen. De grote hoeveelheid pensioengerechtigden aan de kust, die door de gezonde zeelucht tot overmaat van ramp langer leven. De landbouwsubsidies, die via Europa terugvloeien naar beide regio's. Snertseries als Katarakt.

Dat Jan Jambon dat eens komt uitleggen bij Lieven "Satanic Samba" Verstraete. En dat hij dan direct eens uitlegt hoe zijn grote baas zichzelf tegelijk én conservatief én hervormingsgezind kan blijven noemen. Of hoe hij de Vlaamse economie denkt vooruit te helpen door een vuurpijl voor speculanten af te schieten. En waar Siegfried Bracke eigenlijk zijn Gents taalbad denkt te gaan volgen.

De avond afgesloten met Ingrid Lieten bij Lieven II in Reyers Laat, die een passioneel pleidooi hield voor een herstructurering in het VRT-beleid. Meer ruimte voor sport en voor fictie, want daar zit de Vlaming op te wachten. Geen programma dat de combinatie tussen beide aspecten zo goed maakt als Villa Politica. Linda De Win op herhalingslus, te beginnen om 22u15. Tegen dan is er op de VRT allang geen bal meer te zien.

De Letermemonologen

Groot nieuws vanmorgen in De Zevende Dag: Ivan De Vadder leest deze blog, en geeft ondergetekende gelijk. Dat doet hij met ongeveer 87% van de mensen die hij interviewt, maar toch.

Na onze uitval tegen de makke interviewcultuur aan de Reyerslaan (zie Het KernKabinet) is er toch ten minste iemand wakker geschoten. Niet direct degene die wij voor ogen hadden, maar het is alleszins een begin. Wat het zoveelste premierpraatje dreigde te worden, draaide uit op een dovemansgesprek.  Of misschien nog eerder een slecht geregisseerde monoloog, waarin De Zevende Dag de laatste tijd grossiert.

Geen idee wat ze daar deze morgen in de koffie hebben gedraaid, maar De Vadder leek er ongewoon opgefokt bij te lopen. Stond naar verluidt al een half uur op voorhand te schaduwboksen. Stond de voorbije dagen op een dieet van heavy metal en Jacky Chan. U zou voor minder als u samen met Chris Van den Abeele moet presenteren.

Yves Leterme interviewen als premier heeft sowieso al iets van een anachronisme. De man van 800.000 stemmen is een Fortiszaak, een misplaatste Marseillaise en een Radio Milles Collines-opmerking later sowieso al electoraal schielijk overleden. De streek rond Ieper buiten beschouwing gelaten, waar electorale zombies welig tieren.

Echt elegant is De Vadder evenwel nog niet in het zombieslayen. Stond erbij en keek ernaar. Medeleven met daklozen komt nu eenmaal niet over van een maatpakjournalist die twee weekends daarvoor nog met een egodocument tussen pot, pint, restaurant en blokrijden op de E17 het land probeerde te splitsen.

Ivan De Vadders actie is uniek om één reden: het geeft aan dat zelfs politieke journalisten de huidige roedel mediaovertrainde politici beu zijn. Hun gebrek aan vrije tijd van de laatste jaren wordt dan ook nijpend. Dat ze die trainingen zelf ooit gegeven hebben, zijn de meesten onder hen allang vergeten. Politici zijn afgericht om in interviews een boodschap over te brengen. Wat de vragen in die interviews zijn, is allang niet meer belangrijk. Eigenlijk zijn zulke interviews er nog juist voor de senioren onder ons die nog geen Ipad hebben en het dus niet zelf comfortabel van de partijsite kunnen aflezen.

Een journalist heeft op radio en televisie zelden meer dan zes minuten tijd om een minister op de rooster te leggen. Dat bemoeilijkt de taak van de kritische journalist aanzienlijk. Maar dat betekent nog niet dat die als een obese pony achter de politicus moet aansjokken. Een oplossing: hoofd klemmen, waterboarden en Walter Zinzen met tandpijn die de vragen stelt. Alle drie tegelijk. Voor een beetje media-aandacht hebben politici de voorbije jaren al véél gruwelijkere momenten doorgemaakt.

De Russen zitten in Zürich

Na twee dagen van horendol enthousiasme kunnen we in België en Nederland terug opgelucht ademhalen. Het WK 2018 gaat naar het verre Rusland. De enige lopende deadline om ooit nog een regering te vormen is bij deze ook direct naar de papiermand verwezen.

Teleurstelling alom te Vlaamscher lande. Hebben we hier dan 48 uur naartoe geleefd? En dan nog verslaan door de Russen! Die we nog maar net op eigen terrein (en dat is een ruim begrip in de Russische Federatie) kansloos verslaan hadden.

Sinds wanneer wouden wij trouwens dat WK plotseling zo hard organiseren? Na twee jaar hoongelach en  reportages met bombardon op de achtergrond wouden we het plotseling zo hard. Het ging toch allemaal veel te veel kosten? En laten we wel zijn: een WK waar in een straal van een kilometer rond elk stadion enkel Budweiser te krijgen zou zijn, schiet in ons land toch ook enigszins zijn doel voorbij. Als we het voornaamste voordeel van onze bid (de compactheid) hierop toepassen, zou men kunnen vermoeden dat de helft van Vlaanderen gedurende een maand tot Budweiser veroordeeld zou zijn.

FIFA kiest voor het geld, schreeuwt de verzamelde West-Europese pers in koor. Verbazing alom in het kamp der Verenigde Nederlanden. Wie had dat durven denken, van die armlastige FIFA, die multinational aan de bedelstaf. Die goedhartige vzw, die het moet hebben van schamele inkomsten als commerciële monstercontracten, vrijstelling van belastingen en milde schenkingen van bevriende zakenmensen. Het is  werkelijk schrapen voor Blatter en de zijnen.

Wat een organiserend land voor de FIFA dus NIET nodig heeft: ex-voetbalsterren, traditie, ecogelul. We hadden nochtans een sterk dossier, zo werd ons verzekerd. We gaan voor het meest groene WK ooit, bevestigde Paul Van Himst vanuit een helikopter (!?) die hoog boven de collectieve smog van Amsterdam , Rotterdam en Antwerpen uit fladderde. En er waren filmpjes! Zelfs Jean-Marie had een tekstje vanbuiten (!!) geleerd!

Rusland had geen voetbalfilmpjes. Rusland had oude gloriën als Lev Yashin, Viktor Onopko, Igor Salenko of Alexandr Mostovoi helemaal niet nodig. Terwijl België en Nederland nog gezellig door Zürich stad aan het peddelen waren, liet Vladimir Putin de straalmotoren van zijn privéjet al warmdraaien. Met de verwarming  én de ruitenwissers aan, de radio op volle kracht en het raampje open.

Het is een ganse geruststelling dat we toch de sympathiekste waren. Maar laten we wel zijn: de sympathiekste van het feestje neemt u ook niet mee naar huis.

Het KernKabinet

Even gebladerd in Wikileaks vanmorgen. 

Berlusconi is blijkbaar een playboy. Interessante onthulling, zelfs playboys moeten in crisistijd dus naar de hoeren. Niet echt waar we naar op zoek waren, maar het is een begin. Putin is een macho (en komt dus overeen met de playboy), Merkel is een trut, Ban Ki Moon is een Aziaat met vingerafdrukken (?), Hugo Chávez is gek en ook wel dik, ... ik ben nog steeds op zoek naar nieuwswaarde... AHA! Kerwapens in Kleine Brogel! Betrapt!

Sinds de demarche van De Crem in 2008, wanneer hij toegaf dat er "in Kleine Brogel een capaciteit nucleair aanwezig is" weten zelfs de lezers van deze blog dat het begrip 'kerntaken' in Limburg een beladen uitdrukking is. Syntactisch hermetische constructies blijven vooralsnog het voornaamste wapen bij CD&V-campagnes.

Niemand verbaasd blijkbaar, maar bij deredactie.be vielen ze van hun overgesubsidieerde stoel. Een ding stond vast: ze zouden die kernwapenmarchandeerders eens goed hun vet geven aan de Reyerslaan. Vanackere in de studio van het Journaal, Crembo in Terzake. En direct de twee scherpste interviewers erop: Wim Alpha Dog De Vilder en Kathleen Ball Breaker Cools. Technisch personeel kreeg strikte orders om in het geval van rondspattend bloed onmiddellijk met superabsorberend keukenpapier in te grijpen.

Na een beleefde intro ging De Vilder algauw in de aanval. Met het gestrekt been, of wat daarvoor bij Het Journaal moet doorgaan. Vanackere beende na een gezellige babbel echter fluitend de studio uit. Aangaande de kernwapens had hij schaamteloos laten weten dat het zwart-op-wit bewijs voor hem en de regering geen reden was ook maar iets toe te geven.

De Vilder tegen het canvas op één, een gewaarschuwd Terzake-journalist is er op Canvas twee waard, zo gaat de boutade. Crembo is de Garrincha van de Vlaamse politiek wanneer het aankomt op lastige vragen ontwijken, maar eens een pitbull als La Cools bloed geroken heeft, gaan zelfs de kromste dribbelbenen eraan. Het moet zijn dat Cools zich wou sparen voor El Clásico van dezelfde avond, want van enig aandringen was alweer geen sprake. De Crem vijf minuten later terug naar zijn hoofdkwartier.

Wat moeten agrarische ondernemers nu in Limburg? Brengt het nog wel op azalea's te kweken met een kernbom om de hoek? Welke invloed heeft dat allemaal op de middenstand in Noord-Limburg? Is het nu gevaarlijk granaatappels te kweken in de buurt van zulke explosieven? De Boerenstand alweer in de kou, bij de rest van het VRT-publiek.

Politici zijn staatsgevaarlijk en kunnen in politieke interviews niet hard genoeg worden aangepakt. Een politicus die "uitleg komt geven" door elke relevante vraag expliciet niet te beantwoorden mag echt wel met de botte bijl aangepakt worden.Vastbinden en waterboarden tot er iets zinnigs uitkomt. Hetgeen bij de  twee mediagetrainde CD&V coryfeeën wel even kan duren.Ten tijde van de inquisitie werden de duimschroeven  voor veel minder aangehaald. 

Politieke journalistiek moet hard zijn. Niet persoonlijk, geen details uit het privéleven, maar wel buitengewoon hard en confronterend. Wie een rectaal onderzoek uitvoert trekt ook geen fluwelen handschoenen aan.

Et pour les flamands, la même chose

Het Belgisch leger. Traditionele pispaal voor progressieven, linkerflankdenkers en ander langharig tuig. En er is een probleem met dat Belgisch leger, anders komt een onderwerp niet in De Zevende Dag. Of het moet zijn dat er lekker eten te krijgen is en Alain Coninx er lucht van gekregen heeft.

"Generaals en admiraals moeten kunnen bevelen en communiceren in de twee landstalen," legt Kurt Verwilligen uit. Kurt Verwilligen - die trouwens nogal op Kurt Van Eeghem lijkt - is woordvoerder van de minister van Defensie Pieter De Crem (CD&V). De Crem zelf lijkt niet echt op iemand anders, of het moet zijn eigen pasfoto zijn.

Twee landstalen? De laatste keer dat ondergetekende het heeft nagekeken, hadden we in België DRIE landstalen. Blijkbaar moeten generaals in ons land geen bevelen in het Duits kunnen geven. Historisch gezien geen slechte keuze, bevelen in het Duits zijn de voorbije honderd jaar al iets te vaak opgevoerd in Vlaams-nationalistische context.

De twee landstalen waarvan sprake zijn dus blijkbaar Nederlands en Frans, en daar knelt het schoentje blijkbaar voor veel kandidaat-generaals uit het Waalse. Zij buizen en masse voor het taalexamen Nederlands en kunnen zo dus geen generaal worden. Hierdoor ontstaat een onevenwicht en vervlaamst de legertop. Sinds 2008 hebben de Vlamingen officieel (dankuwel Pieter De Crem) kernwapens liggen in Kleine-Brogel. Een mens zou zich voor minder ongerust maken.

Volgens de N-VA is er geen politiek probleem, en daarom moet er zeker geen werkgroep komen om het - overigens niet bestaande - probleem op te lossen. Dat een vervlaamsende legertop voor de N-VA geen probleem is, spreekt voor zich. Zo vervlaamst er toch nog iets in dit land.

Van een werkgroep is een Franstalige nog nooit beter Nederlands gaan spreken. Het welbekende lemma van ontslagnemend premier ad vitam Yves Leterme indachtig, zijn ze ofwel te dom ofwel onwillig. Te dom en legertop, dat zijn dingen die wij niet met elkaar kunnen rijmen, dus dat nemen we niet eens in overweging. Het is dus onwil.

Een mens vraagt zich af waarom. Een competitief salaris, maatschappelijk aanzien,  een chiquer uniform, ongetwijfeld flexibele werkuren. Daarvoor neemt zelfs de grootste linguïstisch koudwaterbevreesde een taalbad. Maar toch blijven Franstalige militairen amechtig in het ondiepe moeras der Nederlandse taal plonsen. Dat kan maar een reden hebben: Franstalige generaals-in-spe zijn stuk voor stuk verdoken pacifisten en hopen door hun taalonwilligheid de hiërarchie van binnenuit te ontregelen, de slagkracht van ons vaderlands leger te ondergraven en de klassen- en conflictloze maatschappij uit te roepen.

Het is dus duidelijk: het evenwicht in het leger moet dringend hersteld. En met een werkgroep gaan we er niet komen. En lukraak Franstalige generaals benoemen is ook geen optie. De impasse lijkt compleet. Vandaar poneert de Complicateur de volgende oplossing: Taalexamens Nederlands voor de Vlaamse militairen. Rigoureus verbeteren. Geen gallicismen, geen regionale uitspraak, geen tangconstructies (of tankconstructies), dt-fouten tellen dubbel. Zet Ruud Hendrickx erop. Het zal snel gedaan zijn met dat onevenwicht.

Waals woelwater

Na maanden van dovemansgesprekken, communautair getouwtrek en slecht gearticuleerde toespraken hebben de Walen de Vlamingen opnieuw een kaakslag toegebracht. Ze hebben het namelijk aangedurfd om te baggeren! En dat op hun eigen grondgebied! Op voorhand! En dat krijgt maar geld van ons! Conflict!

Even terugspoelen, en spoelen, dat mag u letterlijk nemen. Het voorbije weekend is Vlaanderen in de vernieling geregend. De algemene apocalyps is net niet uitgeroepen. Rivieren, beken, visvijvers, alles stroomde over, waardoor onder andere Basischool "De Dender" in Geraardsbergen hun naam ook meteen in de directe leeromgeving geïmplementeerd zag.

Zoals wel vaker in de vaderlandse politiek wist slechts een man het communautaire slagveld te overzien: Guido De Padt, politiek zwaargewicht en intellectueel boegbeeld in de Denderstreek. In zijn interview  in het journaal op maandag benadrukte De Padt te midden van een vormeloze watermassa (vermoedelijk Geraardsbergen) dat de Dender in WALLONIË ontspringt, en er daar IN WALLONIË regen gevallen is waardoor we hier in Vlaanderen nu water in de laarzen hebben. Want in WALLONIË hebben ze gebaggerd en in Vlaanderen niet. Beschouwt u het maar als een vorm van liquide transfers tussen Wallonië en Vlaanderen. Zo slaagde De Padt erin om zelfs van de natuurelementen een communautaire aangelegenheid te maken.

Zoals elke weldenkende Vlaming met enige culturele aandacht voor natievorming vandaag de dag weet (en dat zijn er volgens de jongens en meisjes van de Nieuw-Vlaamse Alliantie nog steeds te weinig): wat we zelf doen, doen we beter. Zoals zandzakjes vullen. Of carnaval vieren. Of rivieren onderhouden.

Wallonië heeft op hun grondgebied gebaggerd. Tweeduizend vrachtwagens slib weggehaald, daarbij lijken die twaalf vrachtwagens vals geld  van weleer een lachertje. Vlaanderen heeft niet gebaggerd, en kent dus problemen, omdat die luie Walen hun werk hebben gedaan. Op voorhand, vóór de hemelsluizen zich openden.

Responsabilisering: verantwoordelijkheid opnemen voor het geld dat je uitgeeft. Wallonië heeft hun baggerwerken bekostigd, en ik denk dat er momenteel weinig Walen rouwig om zijn. Dat mede daardoor Vlamingen natte voeten krijgen, hoeven zij zich volgens de nieuwe communautaire logica niet aan te trekken. Eigenlijk is het juist dat waar Vlaamse partijen in drogere omstandigheden voor pleiten.
 

Neem nu de Zenne. De Zenne is, laten we eerlijk zijn, een beek met pretentie.  Wordt slechts een rivier  genoemd omdat Brussel er voor het communautair evenwicht ook een wou. De Kunstberg is ook geen berg, weet u wel. 

Nu goed, de Zenne ontspringt dus in Naast, een dorp slash verzameling hutten in de provincie Henegouwen, en stroomt daarna via Halle naar Brussel. Dat de rivier door het reeds veelgeplaagde Halle stroomt, is uiteraard pure provocatie, maar daar gaat het nu niet om.

Voor een rivier van 103 kilometer zijn  in dit land afwisselend het Waalse, het Vlaamse, het Brusselse en weer het Vlaamse gewest verantwoordelijk voor het onderhoud. Buitenlanders en linkse intellectuelen zouden dit absurd vinden, maar het is nu eenmaal folklore in mijn land. Eigenlijk zou Unesco de Belgische staatsstructuur moeten bevriezen en beschermen. Duizend keer vermakelijker dan Aalst Carnaval.

Kruisig Jef, laat Barabas vrij

Waarde heren/dames potentiële moordenaars van dhr. J. Vermassen

U hebt dhr. Jef Vermassen laatstleden op de hoogte gesteld van uw ongetwijfeld oprechte intenties hem van het leven te beroven. Een duidelijk en literair verzorgd statement. Waarvoor hulde, speurders hebben de laatste tijd steeds minder tijd om verschillende pistes te onderzoeken. 

De man/vrouw met het plan, in economisch barre tijden als deze bent u een graag geziene gast in het publieke debat. Alleen had u over uw plan zelf wel iets langer kunnen nadenken. Vandaar dus een kleine poging vanmijnentwege om u toch nog van gedachten te doen veranderen. Of toch enigszins bij te sturen.

U bent duidelijk communicatief vaardig, vastberaden, in staat om punctueel en zelfstandig te werken en wie weet zelfs klantvriendelijk. Ik zou u dus willen vragen een beetje meer zorg te dragen voor uw openbaar profiel. Voor het moment staat namelijk voor ongeveer half Vlaanderen vast dat u een wat opdringerig persoon bent die aandacht zoekt, vooral van mannen (de gemiddelde mannelijkheid van de Vlaamse balie indachtig). Met profiling kan men tegenwoordig niet voorzichtig genoeg zijn.

Ik hoop trouwens dat u zich ervan vergewist dat u door uw doodsbedreigingen voor formeel bewijs tegen uzelf hebt gezorgd. Alhoewel, bewijslast doet er sinds kort blijkbaar ook niet meer toe in ons rechtssysteem. Trouwens, als u Jef Vermassen vermoordt, wie gaat u dan aannemen om vrijgesproken te kunnen worden van de moord op Jef Vermassen?

Daarom, waarde mijnheer/mevrouw potentiële toekomstige moordenaar, zou ik u willen vragen uw frustraties op creatievere manier bot te vieren. Mag ik u wat dat betreft een Facebookinitiatief voorstellen? Hier loopt al enige tijd de pagina "Showbizz Jef", een enigszins satirisch op te vatten ode aan 's mans mediacarrière. Hoe kan dit ogenschijnlijk onschuldige tijdverdrijf mijn moorddadige gevoelens vervangen, hoor ik u nu denken. Laat u mij even uitspreken.

De heer Vermassen komt uit een warm Aalsters nest. Dat is op zich niet verwonderlijk, Aalst is sowieso een beetje de quartier chaud van Oost-Vlaanderen. In zulks een warm nest is "deugniet" de sterkst mogelijke krachtterm waarmee gouwgenoten elkander kunnen aanspreken. 

Je lid maken van een Facebookgroep is een beetje zoals naar de voetbal gaan: je kan er werkelijk alles tegen iedereen roepen zonder enige vorm van sociale controle, terwijl je de heerlijke illusie blijft koesteren dat je anoniem bezig bent. Schreeuw het dus maar uit. Spaar de man niet. Als u en ik op dagelijkse basis met mediaminkunkels als Showbizz Bart of Jeff Hoeyberghs mogen lachen, hebben we het volste recht om de draak te steken met 53-jarigen met piekjeshaar die zich low profile beweren op te stellen door handtekeningen uit te delen op de trappen van de rechtbank. 

Noem hem gerust een deugniet, een sloeber, een doortrapte vlegel of wie weet zelfs een schobbejak op internet. Maar ga de man alstublieft niet vermoorden. Daarvoor hebben we nog lang niet genoeg gelachen.

Verblijvend in hoogachting,

Jeroen Zuallaert

Koninklijk Complicateur

Why I blog

Ondergetekende is nu al een kleine maand aan zijn complicateursmissie. Tegen wil en dank, maar zo komt elke Belg in staatsdienst tegenwoordig aan een job.

Nu is mij vanuit hogere pedagogische echelons gesignaleerd dat ik eigenlijk eens over bloggen zou moeten nadenken. En er daarna eens over zou moeten bloggen. Een goede manier hiervoor is blijkbaar het essay Why I blog van Andrew Sullivan te lezen. Deze internerd blogt sinds 2001 en ontving in 2006 de prijs voor beste blog. Niet de eerste de beste, vermoeden wij zo.

Eerste vaststelling: Sullivan is een voorstander van spontaan bloggen, maar heeft zonet wel een essay op zijn blog gegooid. Dat kan maar een ding betekenen: de man dénkt gewoon in essays.

“(…)a diary is almost always a private matter.”

Tweede vaststelling: Andrew Sullivan is Captain Obvious.

“We blog now—as news reaches us, as facts emerge.”

Derde vaststelling: Met performatieve werkwoorden kan een mens alles bewijzen.

“A reporter can wait—must wait—until every source has confirmed. A novelist can spend months or years before committing words to the world. For bloggers, the deadline is always now.”

Een blog is een medium, geen genre. Blogs groeien inderdaad in aantal en belang, en ze gaan de journalistiek ongetwijfeld verrijken en veranderen. Maar ze hebben geen vormelijke verplichting. Ze kunnen zo spontaan of onspontaan zijn als de auteur maar wil.

Meneer Sullivan gebruikt zijn blog als een soortement journalistiek laboratorium. Ondergetekende gebruikt zijn blog om de beschaving van de bedrieglijkheid der eenvoud te redden. James Joyce had zijn blog misschien gebruikt om zijn beddengoed aan op te hangen. Of een blog nu journalistieke ambities heeft, of gewoon een zoveelste schandelijke egodocument aan het elektronische firmament is, maakt eigenlijk weinig uit. 

Een blog mag niet aan vormdwang lijden. En dat is maar goed ook.

Oecunomisch Denken volgens Monseigneur Léonard

Waarom heeft de complicateur de Kerk nog niet behandeld? Als er een instituut is dat zeveren tot de basis van hun communicatiestrategie heeft verheven, is het de Katholieke Kerk wel. Het sluitstuk van deze eeuwenlange traditie van meta-gezever culmineert vandaag de dag in monseigneur Léonard, spiritueel herder en  communicatief sluitstuk van de organisatie in ons land.

In tegenstelling tot wat veelal aangenomen wordt, is de heer Léonard weldegelijk een enthousiast communicator. Als er in deze stiel een prijs voor de strijdlust zou bestaan, de man zou werkelijk geen concurrentie hebben. Waar de media vroeger nog moesten stoken om op de Heilige Stoel te kunnen schieten, levert de man hen vandaag gewoon direct de munitie. Kanonballen van negentiende-eeuwse grootte inbegrepen.

Over de kern van de zaak kunnen we kort zijn: Monseigneur-CEO Leonard voert een epische strijd om de kerken in hun volledige leegloop te steunen. Waarvoor grote hulde. In economisch barre tijden als deze is er immers maar een manier om het businessmodel rendabel te houden: outsourcen. En daarmee is de Kerk al een tijdje bezig. Oudere gelovigen sterven en worden niet meer vervangen. Mensen met kinderen onder de veertien blijven al een tijdje weg. Sinds een week zet ook de niet-homofobe kerkganger geen voet meer binnen. Na vandaag haken vermoedelijk zelfs de meest doorwinterde misdienaars af. Dat alles maakt eigenlijk gewoon deel uit van een puur rationeel herstructureringsplan. De Kerk is in onze contreien het slachtoffer van de vergrijzing. Het is immers alom geweten dat priesters gemotiveerder werken in een omgeving met veel jongeren, zoals die in de meeste ontwikkelingslanden voorhanden is.

Wat doet zijn voormalige woordvoerder trouwens in Terzake? Als Anderlecht uitgeschakeld wordt door een derdeklasser, komt Frankie Vercauteren het toch ook niet uitleggen?  

Woordvoerderschap in de Kerk is blijkbaar als gedoopt zijn. Daar geraakt u ook nooit meer van af.

De eenzaamheid van de positieve getallen

De getallen zijn er! Eindelijk! Na vier maanden koffiedik kijken en in het luchtledige speculeren, wordt er effenaf objectief verduidelijkt. Met cijfers! Dat dit pas ná de welbekende verduidelijkingsopdracht gebeurt, hoeft de pret uiteraard niet te bederven. Nu er cijfers aan te pas beginnen komen, gaan we weldra allemaal kunnen zien. Dat de N-VA helemaal geen separatisten zijn, maar verantwoordelijke staatsmannen die ons allemaal (Vlamingen, Walen én Brusselaars) gruwelijk efficiënt geregeerd gaan doen worden. Dat de PS wél staat te springen om het land te hervormen en de deelstaten te responsabiliseren. Als dat allemaal gebeurt – en dat lijdt uiteraard geen twijfel – heb ik eindelijk de kans om mijn complicateurschap op te zeggen en van een welverdiend brugpensioen te gaan genieten.

Het kan werkelijk niet fout gaan met die getallen. Hoewel cijfers voor mijn wiskunde-impermeabel brein in mijn jeugd een ware foltering waren, voel ik nog steeds een warme gloed wanneer ik mijn rekenmachientje een vierkantswortel laat trekken. Dat heeft misschien meer te maken met de ouderdom van het kleinood dan met een eventuele verknochtheid aan wiskunde, maar toch. Sinds mijn secundair heb ik geen som meer aangeraakt. "Grieks-Latijn: onder de nutteloze richtingen toch nog net iets nuttelozer dan alle anderen," zeiden ze mij toen. Een belachelijke uitspraak, als u er nu over nadenkt. Bart De Wever heeft de voorbije maanden aangetoond dat u in Belgische politiek vandaag meer ben met Latijn dan met wiskunde.

 

Maar de cijfers komen er dus aan, en dat is maar goed ook. Als u het mij vraagt, gaan ze vanaf nu plankgas geven in de onderhandelingen. Frank Vandenbroucke zet zich eraan, dat komt sowieso goed. Rekende er in het verleden wel eens vier miljoen Belgische Frank naast, maar dat waren andere tijden. En Jan Jambon (N-VA) heeft beloofd het te gaan narekenen. Waarom rekenwonder Philippe Muyters voor deze eervolle opdracht niet in aanmerking komt, is ondergetekende vooralsnog een raadsel.

Het leuke aan cijfermateriaal is natuurlijk dat het de zaken compliceert, terwijl het juist duidelijkheid moet scheppen. Want blijkbaar zijn getallen toch geen exacte wetenschap, of toch niet in België. Zo is er blijkbaar niemand in staat te berekenen wat een eventuele herverdeling in de financieringswet de deelstaten eigenlijk gaat kosten. Of beter gezegd: iedereen kan het, maar blijkbaar komt iedereen iets anders uit. Toen ik nog aan de schoolbanken gekluisterd zat, betekende dat doorgaans dat de klas collectief gebuisd was. In de vrolijke kleutertuin der politici blijven de gebuisden echter even hard kraaien en onbekommerd wachten op de volgende speeltijd. Ook wiskunde is vandaag een partijpolitiek instrument. De  huidige berekeningen hebben namelijk niet de minste pretentie om iets objectief te bewijzen. De waarde van bewijsmateriaal is de laatste tijd overigens fel gedevalueerd in de Vlaamse polders.

De berekeningen van N-VA en PS liggen vooralsnog een beetje uiteen. Misschien zelfs een beetje veel uiteen om direct tot een akkoord te komen. De reden hiervoor is een begrotingstechniek die zo schimmig is dat hij enkel in België kan ontstaan zijn. Zeer kort en veralgemenend gesteld hebben N-VA en PS een licht conflicterende visie op de toekomstige werkgelegenheid. Volgens N-VA staan we voor de Gouden Poort van Eden. De regio’s van België zullen in hun nieuwe, staatshervormde efficiëntie een explosie aan werkgelegenheid kennen (vooral in Wallonië, waar werkloosheid in sommige streken corebusiness is). De belasting op deze nieuwe lonen zal het prospectieve budgettaire gat dekken, en Wallonië zal hierdoor niet (of amper) verpauperen. Volgens de PS staan we eerder voor de Gouden Poort van Mordor (zonder hobbits). In hun scenario wordt Wallonië met de klap meer dan een half miljard armer, waardoor gans België zonder uitzondering aan het creperen zal slaan.

Zowel de PS als de N-VA doen hier aan kerktoreneconomisch denken. De werkgelegenheid in een dwergstaat als België wordt grotendeels door externe factoren bepaalt. Accuraat valt er dus bitter weinig te voorspellen over provisoire lonen. Dat het financiële systeem in de komende jaren niet opnieuw tot meltdown zal overgaan, wil ik nog wel aannemen. Over alle andere scenario’s kunnen we het allemaal eens zijn: het kan eigenlijk ongeveer allemaal, maar we hebben geen enkele manier om het volledig op voorhand te voorspellen.

Heren politici, laat het rekenen aan het Rekenhof over. Of richt een commissie op in de Raad van State. Maar roep jullie eigen berekeningen toch niet uit tot evangelie. We hebben een Messias nodig om uit deze impasse te geraken. Profeten hebben we al meer dan genoeg.

Clarificateur Vermassen

Vandaag zendt onze maatschappij de boodschap van het moreel failliet uit. In 2010 is een motief en een slechte naam blijkbaar genoeg om iemand te veroordelen. Op 20 oktober 2010 is de rechtspraak in ons land fundamenteel veranderd. Justitie was sowieso al geen paradepaard, maar het stonk vooralsnog niet zó uitdrukkelijk uit de bek.

Ik hoop maar dat Zij het gedaan heeft. Ik heb geen enkele mogelijkheid om er ooit achter te komen, en eigenlijk zijn het ook mijn zaken niet. Maar na alles wat er de voorbije vier jaar en drie weken gebeurd is omtrent Haar persoon, kan ik eigenlijk alleen maar hopen dat Zij het gedaan heeft.

Stel uzelf even voor: uw naam is Els Clottemans. Uw sociale leven is kapot. U hebt van ongeveer alle collega’s, met wie u vroeger toch vriendschappelijk omging, moeten horen dat u een onuitstaanbare, labiele, omhooggevallen aandachtshoer bent. U bent hysterisch, opdringerig, luidruchtig en logischerwijze psychopathisch aangelegd. Daarbij bent u blijkbaar nog te lomp om behoorlijk aan valschermspringen te doen: technisch een ramp, onhandig, slap (wel in staat om een parachute te saboteren). O, en u bent mollig (dat wil zeggen: dik) dus u hebt ongetwijfeld ook een laag zelfbeeld. Dat alles valt enkel te overcompenseren met een moord. BETRAPT!

Eigenlijk kan ik dan enkel hopen dat Zij de moordenaar is.

Strafpleiter Jef Vermassen trad de voorbije weken blijkbaar op als Gerechtelijk Verduidelijker. Dankzij ’s mans onbaatzuchtige, belangenloze inzet is het publiek nu ingelicht dat hard bewijs er vandaag de dag eigenlijk niet meer toe doet. Dat materieel bewijsmateriaal een romantisch fantasietje is, dat zelfs in 1900 al passé was. Dat ‘profiling’ de toekomst is. Dat een mogelijke dader in 2010 slechts een motief en een persoonlijkheid nodig heeft om schuldig verklaard te worden.

Ik wil zelf graag geloven dat de psychologie mij volledig kan doorgronden. Ik heb talloze waanbeelden, bizarre gedachtenkronkels en onverklaarbare natte dromen. Ik heb een maniakale fascinatie voor oorsmeer en rododendrons. Uiteraard wil ik – krachtens mijn Oedipuscomplex – stiekem mijn vader vermoorden. De psychologie kan mij doorgronden, in die mate dat ze ongetwijfeld perfect al deze gedachten, kronkels en angsten in kaart kan brengen. Als ik dus ooit een rododendrons met oorsmeer zie, word ik in mijn hoofd ongetwijfeld helemaal gek. Maar daarom steek ik hem nog niet in brand.

Ik beschik namelijk, zoals naar ik vermoed nog meerderen, over iets wat ik met een lelijke term ‘vrije wil’ zou noemen. Ik heb honger, ik staar naar de brownie, maar ik eet hem niet op, want ik ben op dieet. Ik heb dorst, ik heb een pintje voor mij staan, maar ik drink niet, want ik ben al dronken. Ik ben vrijgezel, ik heb, euh, aantrek en sta, euh, niet weigerachtig, maar ik slaap alleen omdat de aangetrokkene al een lief heeft (of omdat ik te dronken ben). Vrije wil, die praktisch of moreel gemotiveerd is, maar weldegelijk vrij. Ik ben fysiek en mentaal perfect in staat de brownie te eten, het pintje te drinken, de liefde te, euh, consumeren, maar ik doe het niet, want ik ben geen robot.

De mogelijkheid dat iemand een vrije wil zou hebben om zijn dierlijke, seksueel moorddadige lusten te onderdrukken, is voor dhr. Vermassen klaarblijkelijk een aberratie, een onnozelheid uit de vorige eeuw. Daar vult u vandaag de dag zelfs geen stationsromannetjes mee. Want de Moderne, Rationele 21^eeeuwer WEET toch dat er in ELKE driehoeksrelatie ALTIJD iemand zich altijd uitgesloten voelt. Hij WEET toch dat Clottemans volgens haar psychologische profiel had kunnen moorden. Is Hij helemaal zot geworden te denken dat iemand, die de mogelijkheid had een rivale te vermoorden, dat zou nalaten?

Jef Vermassen heeft het voordeel van de redelijke twijfel, dat heilige artefact waarmee hij in het verleden zo vaak verdachten heeft vrijgesproken, vandaag eigenhandig de nek omgewrongen. In tegenstelling tot die andere Verduidelijker, slaagt Vermassen erin om al zijn argumenten klakkeloos nagekauwd gerealiseerd te zien.

Misschien een idee voor een cursus mediatraining. Er zijn aan beide kanten van de laalgrens genoeg partijen die al interesse hebben getoond.

Hoe compliceer ik een interview?: casusstudie Filmfestival Gent

In zijn hoedanigheid van complicateur heeft ondergetekende dit weekend als tolk op het Gentse Filmfestival gewerkt. De voorbije twee dagen kreeg Gent immers bezoek van dhr. Aleksej Fedorchenko, een sympathieke Rus uit het sympathieke Jekatarinburg, die in al zijn sympathiciteit vergeten is gelijk welke taal buiten Russisch te leren. Ons hoort u niet klagen, de champagnebar van het Filmfestival is op deze manier een stuk gemakkelijker te bereiken.

Het toeval wil nu dat dhr. Fedorchenko een genie is. In zijn film Silent Souls vertelt hij het ontroerende verhaal over twee mannen die met het lijk van een geliefde door Centraal-Rusland reizen om haar in een rivier te kunnen verstrooien. Op hun reis hebben ze een kooi met twee geelgorsen (mussen met een pretentieuze naam) mee, die als stille getuigen de reis gadeslaan.

Waarvoor de verzamelde Vlaamse pers alleszins géén complicateur nodig had, was hun vraagstelling. Een lukraak voorbeeld:

“In zijn film gebruikt meneer Fedorchenko de twee vogels als dubbele metafoor. Aan de ene kant kijken ze van binnen naar buiten, naar de buitenwereld, en hebben ze op die manier een soort van bevoorrechte positie op het gebeuren, waarin ze zonder te spreken stille getuigen zijn, maar dan de andere kant respresenteren ze ook de ziel van de twee mannen, is er dus die introspectieve blik tijdens de rituele reis, het kijken naar zichzelf in de balans tussen dood en leven. Vindt meneer Fedorchenko dat ook?”

Waarde heren journalisten

Ik ben welgeteld drie weken gevorderd in mijn Masteropleiding Journalistiek. Ik ben een broekje, een newbie, een groentje, u wil niet weten hoe het kleurenpalet achter mijn oren exact ineensteekt. Maar als ik een ding nooit heb moeten leren over interviews: stel vragen. Bovenstaande woordpap is geen vraag. Het is een antwoord op wat eventueel wel een vraag had kunnen zijn. Maar het is geen vraag. Mensen van de geschreven pers hebben blijkbaar écht te veel tijd.

Dhr. Fedorchenko lijkt het met mij eens te zijn. Aanvankelijk probeert hij in zijn beminnelijkheid het antwoord dat hem gegeven wordt enigszins te parafraseren. Algauw zijn goede wil echter varen en besluit hij zulke antwoordvragen met ‘Da’ of ‘Njet’ te beantwoorden. Dit tot groot jolijt van zijn tolk, die hierdoor zijn taak direct behoorlijk overbodig weet. De journalisten in kwestie kijken mij wat geïrriteerd aan, omdat een ja-nee-antwoord in cultuurinterviews nogal nutteloos is. Alsof ik er wat aan kan doen. Gemeenplaatsen als “Jaja, die Russen toch” of “Aleksej is een beetje speciaal” worden dan algauw in het rond gestrooid, en omdat je die journalisten ook alleen maar wil helpen, stem je dan maar in.

Een uitzondering: dhr. Coen van Zwol van het NRC Handelsblad. De man heeft een voorsprong, want spreekt zelf behoorlijk Russisch, heeft een tijd in Moskou gewoond en is van alle persmuskieten op het festival degene die Fedorchenko’s oeuvre het beste kent. De regisseur geniet zichtbaar van het interview, zelfs in die mate dat hij na het gesprek van Zwol bedankt voor de vragen. Waarom? Omdat de man gewoon vragen stelt. Geen brede uitleg, geen interpretatie. Vragen die beginnen met wat, wie, hoe of waarom.

Interviewers te lande, hoe esthetisch ook uw inborst: stel alstublieft gewoon vragen. Russisch is al gecompliceerd genoeg.

deredactie.be verduidelijkt

Gelieve de volgende berichten even te bekijken. Ze zijn beide afkomstig van Deredactie.be.

“In Sijsele worden de bewoners van de Loskaaistraat geplaagd door een gril van de natuur. De 24 bomen die er door het stadsbestuur werden aangeplant, dragen normaal gezien nooit vruchten. Maar sinds kort vallen de peren met kilo's uit de bomen. Het stadsbestuur onderzoekt nu hoe dat kan. Indien nodig zullen alle bomen vervangen worden.”

“In Aarschot is gisteren ingebroken in de kantine van voetbalclub FC Kapelleke Langdorp. De daders gingen lopen met een flatscreen televisie en verschillende tombolaprijzen. Ze stalen ook 30 zakken chips en 20 dozen oploschocolademelk.”

Defecte perenbomen? Oploschocolademelkdiefstal? Tombolaprijzen? Het Belgische politieke bestel is duidelijk niet de enige sector die naar verduidelijking zoekt. 

Je moet het onze staatsomroep wel nageven: ze spelen weldegelijk proactief in op hun kijkerspubliek. Want de communicatie an sich is hier extreem duidelijk, de reden waarom er gecommuniceerd wordt vooralsnog niet. 

Ik heb medelijden met FC Kapelleke Langdorp. De dief in kwestie heeft hen niet alleen anderhalve pensenkermis lichter gemaakt. Hij blijkt ook nog eens bijzonder onprofessioneel te zijn, en heeft duidelijk véél te veel vrije tijd, iets wat hij blijkbaar gemeen heeft met de gemiddelde redacteur van deredactie.be.

Met dergelijke verslaggeving heeft België binnenkort zelfs geen Verduidelijker meer nodig.

Maandag gaat Hij het ons allemaal eens uitleggen. Ik kijk er al uit. Die zakken chips zien we alleszins niet meer terug.

Aanstelling Complicateur des Konings

Geacht leespubliek,

Zoals elke blog heeft ook deze blog een brandstof nodig. Preferabele brandstoffen om een blog mee te voeden zijn, in volgorde van irrelevantie: (1) ergernis, (2) raciale onlusten, (3) religieus fundamentalisme. Brandstoffen (2) en (3) zijn op ondergetekende – ontdoopt wereldburger als hij is – niet van toepassing. Mij rest dus enkel het met zwerfstenen bezaaide pad van de ergernis.

Nu is ergernis over het algemeen een teken van zwakte, doorgaans voorbehouden aan subculturen als treinpendelaars, bruggepensioneerden  of Anderlechtsupporters. Het is een onvermogen om met de complexiteit van de realiteit om te gaan, het verraadt onmacht en groeit al te vaak uit tot algemene maatschappelijke verzuring. Nette mensen ergeren zich dus niet, en als ze dat in een moment van zwakte al zouden doen, hebben ze nog steeds het fatsoen zulk verwerpelijk gedrag niet expliciet uit te dragen. Kortom, het lijkt verwerpelijk dat een wannabe gentleman zoals ik zijn ergernis op het wereldwijde web te grabbel zou durven gooien.

Vergeet echter nooit, beste lezer, dat ik in België woon, een land waar ergernis een intellectuele plicht is. Een land waar nieuwsverkleutering en overmediatisering hand in hand gaan. De huidige politieke en maatschappelijke dynamiek van België moet nu eenmaal voor elke gematigd intelligente blogger een aanzienlijke bron van ergernis zijn. Part of the job, kan u denken, politici worden nu eenmaal verkozen om – pardonnez le mot – te bullshitten, en u hebt ongetwijfeld gelijk. Toch hoop ik dat mijn ergernis een gerechtvaardigde delvingsbron is. Ergernis over politiek en maatschappij is in mijn land immers een onuitputtelijke vorm van hernieuwbare energie. Want op de keper beschouwd zeveren politici en gezagsdragers in België nog nét iets meer dan die in de omliggende landen. En als er iets is waar ondergetekende hondsdol van wordt, is het wel de zever in pakskes die ons elke dag ongefilterd via de media tegemoet snelt.

Nu zelfs de politieke wereld een “koninklijk clarificateur” lijkt nodig te hebben om nog door te hebben waarover ze het de voorbije drie maanden gehad hebben, is de maat meer dan vol. Daarom heb ik – hopelijk met uw goedvinden – mezelf net uitgeroepen tot Complicateur. In deze hoedanigheid ben ik dan ook vastberaden de strijd aan te binden met de overdaad aan al te ergerlijke gezwets.

U weze gewaarschuwd.

Tot genoegen,

J.Z.

Complicateur des Konings