De getallen zijn er! Eindelijk! Na vier maanden koffiedik kijken en in het luchtledige speculeren, wordt er effenaf objectief verduidelijkt. Met cijfers! Dat dit pas ná de welbekende verduidelijkingsopdracht gebeurt, hoeft de pret uiteraard niet te bederven. Nu er cijfers aan te pas beginnen komen, gaan we weldra allemaal kunnen zien. Dat de N-VA helemaal geen separatisten zijn, maar verantwoordelijke staatsmannen die ons allemaal (Vlamingen, Walen én Brusselaars) gruwelijk efficiënt geregeerd gaan doen worden. Dat de PS wél staat te springen om het land te hervormen en de deelstaten te responsabiliseren. Als dat allemaal gebeurt – en dat lijdt uiteraard geen twijfel – heb ik eindelijk de kans om mijn complicateurschap op te zeggen en van een welverdiend brugpensioen te gaan genieten.
Het kan werkelijk niet fout gaan met die getallen. Hoewel cijfers voor mijn wiskunde-impermeabel brein in mijn jeugd een ware foltering waren, voel ik nog steeds een warme gloed wanneer ik mijn rekenmachientje een vierkantswortel laat trekken. Dat heeft misschien meer te maken met de ouderdom van het kleinood dan met een eventuele verknochtheid aan wiskunde, maar toch. Sinds mijn secundair heb ik geen som meer aangeraakt. "Grieks-Latijn: onder de nutteloze richtingen toch nog net iets nuttelozer dan alle anderen," zeiden ze mij toen. Een belachelijke uitspraak, als u er nu over nadenkt. Bart De Wever heeft de voorbije maanden aangetoond dat u in Belgische politiek vandaag meer ben met Latijn dan met wiskunde.
Maar de cijfers komen er dus aan, en dat is maar goed ook. Als u het mij vraagt, gaan ze vanaf nu plankgas geven in de onderhandelingen. Frank Vandenbroucke zet zich eraan, dat komt sowieso goed. Rekende er in het verleden wel eens vier miljoen Belgische Frank naast, maar dat waren andere tijden. En Jan Jambon (N-VA) heeft beloofd het te gaan narekenen. Waarom rekenwonder Philippe Muyters voor deze eervolle opdracht niet in aanmerking komt, is ondergetekende vooralsnog een raadsel.
Het leuke aan cijfermateriaal is natuurlijk dat het de zaken compliceert, terwijl het juist duidelijkheid moet scheppen. Want blijkbaar zijn getallen toch geen exacte wetenschap, of toch niet in België. Zo is er blijkbaar niemand in staat te berekenen wat een eventuele herverdeling in de financieringswet de deelstaten eigenlijk gaat kosten. Of beter gezegd: iedereen kan het, maar blijkbaar komt iedereen iets anders uit. Toen ik nog aan de schoolbanken gekluisterd zat, betekende dat doorgaans dat de klas collectief gebuisd was. In de vrolijke kleutertuin der politici blijven de gebuisden echter even hard kraaien en onbekommerd wachten op de volgende speeltijd. Ook wiskunde is vandaag een partijpolitiek instrument. De huidige berekeningen hebben namelijk niet de minste pretentie om iets objectief te bewijzen. De waarde van bewijsmateriaal is de laatste tijd overigens fel gedevalueerd in de Vlaamse polders.
De berekeningen van N-VA en PS liggen vooralsnog een beetje uiteen. Misschien zelfs een beetje veel uiteen om direct tot een akkoord te komen. De reden hiervoor is een begrotingstechniek die zo schimmig is dat hij enkel in België kan ontstaan zijn. Zeer kort en veralgemenend gesteld hebben N-VA en PS een licht conflicterende visie op de toekomstige werkgelegenheid. Volgens N-VA staan we voor de Gouden Poort van Eden. De regio’s van België zullen in hun nieuwe, staatshervormde efficiëntie een explosie aan werkgelegenheid kennen (vooral in Wallonië, waar werkloosheid in sommige streken corebusiness is). De belasting op deze nieuwe lonen zal het prospectieve budgettaire gat dekken, en Wallonië zal hierdoor niet (of amper) verpauperen. Volgens de PS staan we eerder voor de Gouden Poort van Mordor (zonder hobbits). In hun scenario wordt Wallonië met de klap meer dan een half miljard armer, waardoor gans België zonder uitzondering aan het creperen zal slaan.
Zowel de PS als de N-VA doen hier aan kerktoreneconomisch denken. De werkgelegenheid in een dwergstaat als België wordt grotendeels door externe factoren bepaalt. Accuraat valt er dus bitter weinig te voorspellen over provisoire lonen. Dat het financiële systeem in de komende jaren niet opnieuw tot meltdown zal overgaan, wil ik nog wel aannemen. Over alle andere scenario’s kunnen we het allemaal eens zijn: het kan eigenlijk ongeveer allemaal, maar we hebben geen enkele manier om het volledig op voorhand te voorspellen.
Heren politici, laat het rekenen aan het Rekenhof over. Of richt een commissie op in de Raad van State. Maar roep jullie eigen berekeningen toch niet uit tot evangelie. We hebben een Messias nodig om uit deze impasse te geraken. Profeten hebben we al meer dan genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten