Terug naar af: verduidelijking met Titanic-metafoor

Etnie is een begrip waaraan we in België niet meedoen. Etnie, dat is iets voor Albanië of Rwanda, maar in onze contreien hebben we wel betere dingen te doen. Polders ontpolderen, bijvoorbeeld. Maar soms, heel soms, zijn er zo van die dagen waarop het begrip 'etnie' wel een toepassing heeft. Zoals ochtenden waarop de trouwe deredactie.be-lezer de volgende titel voor zijn ogen ziet verschijnen:

De 7 nodigen CD&V uit voor "verduidelijking"

De collectieve zucht die de Vlaamse lezer bij het lezen van deze titel leest, DAT is etnie. Het is die zucht die ons onderscheidt van de Zeeuwen, de Picardiërs en vermoedelijk ook de Limburgers. Daar kan geen taalgrens tegenop.

Nu zou de trouwe lezer kunnen menen dat deze blog gefaald heeft. Tien maanden geleden is deze vrijplaats opgericht in tijden van verduidelijking. Omdat het soms al eens gecompliceerder mag zijn. Misschien vooral omdat het kind een naam moest hebben. Tien maanden ab bloge condita wordt er nog steeds vereenvoudigd.

De beginselvastheid van 's lands politieke partijen indachtig - en na 405 dagen is die breedvoerig bewezen - lijkt het belachelijk een standpunt te moeten verduidelijken. Een politicus die van mening verandert, is een zwakkeling, en op dergelijke slapjanussen zitten we niet te wachten. Een succesvol politicus in Vlaanderen zegt exact hetzelfde op maandag als op vrijdag. Wat er ook in het weekend gebeurd moge zijn. Van mening veranderen doen politici enkel in hun privéleven (deze stelling staat genoegzaam bekend als de Wet van Bracke)

Echter, voor degenen die niet meer mee zijn: een kleine verduidelijking. Om deze diepgravende analyse enigszins plebejisch uit te baten, opteert de complicateur voor de Titanic-metafoor.

Doch eerst en vooral het volgende: marktonderzoek wijst uit dat de gemiddelde kijker van de drie uur durende kaskraker Titanic slechts 55 minuten daadwerkelijk heeft bekeken. Dat lijkt weinig, maar is nog steeds 38 minuten en 34 seconden langer dan de gemiddelde inter-Belgische vrijpartij, en ruimschoots 50 minuten meer dan de gemiddelde splitsingstijd van een kiesarrondissement.

Schetsen wij even de situatie. België is dus de Titanic. Zoals de N-VA ons al enkele keren heeft uitgelegd, gaat het niet goed met België. Net als de Titanic heroriënteert België zijn positie al eens in verticale zin. En dus zijn onze politieke partijen al 405 dagen in de weer. CD&V en MR hozen in het ruim, SP.A en PS lonken naar de voorraadkasten en CDH zoekt het kompas richting oosten.

Om de Titanic te redden, hebben we dus een regering nodig. En moeten iedereen dus wat water in de wijn doen. Nu, aan water geen gebrek, maar die wijn laat nog wel te wensen over. En hoe graag iedereen ook een oplossing wil, sommige partijen zitten nu eenmaal iets dichter bij de reddingsboten dan de anderen. Omdat sommige politici hun fluorescerende reddingsvestjes nu eenmaal sneller om hebben dan anderen.

Om de boot recht te houden, moet er dus bespaard worden. Vooral bezuinigingen in de culturele sector zijn een must. Als ook dit schip zingt, zal het orkest alvast niet meer spelen. Omdat er voorlopig dus geen echte bemanning is, is er een ontslagnemende bemanning. Yves Leterme is Jack Sparrow, maar dan betrekkelijk minder homoseksueel. Paul Magnette is Orlando Bloom zonder vuile snor. Freya Van Den Bossche is Keira Knightley met een permanente kater.

Op dit moment ontspoort de metafoor. En dat is nu net wat er met België aan het gebeuren is. We schipperen tussen (slecht) melodrama en (zwak) kostuumdrama. Terwijl we geen van beide nodig hebben. 

171 jaar geleden snakte België naar een revolutie, het werd een opera.

Vandaag snakt België naar wijn, maar wordt het zeewater.

J'Adeccuse: brief aan Meester Van Aelst

Jeroen Zuallaert
Complicateur des Konings
Brugsepoortstraat 16a
9000 Gent



Rotterdam, 16 juni 2011







De weldelgestrenge heer Victor Van Aelst
Justitieplein 9 bus 7
9200 Dendermonde
(Vlaanderen)

Betreft: aanklacht Adecco



Hooggeachte weledelgestrenge heer Van Aelst,

Graag had ik namens mijn etnie de uitzendonderneming Adecco Group, nv aangeklaagd wegens smaad. Ik had dienaangaande dan ook graag uw advies en steun ingewonnen.

Werkelijk geen vernedering blijft het Vlaamse volk gespaard. 181 jaren van vernedering en zwepen weven. De onophoudelijke kolonisatie door de Franstaligen. Samenleven met een bevolkingsgroep die ons niets dan overstromingen en slechtere economische gemiddeldes bezorgt. Aanranders der Nederdietsche taal. Kabeljauwfluisteraars zonder kust.

Doch niet getreurd. Dat komt een koene natie als de onze wel te boven.

Laat het echter duidelijk zijn: wij dienen terug te slaan. Daarom had ik graag uw advies ingewonnen aangaande een rechtzaak die ik wil aanspannen. Zoals u ongetwijfeld via enigerlei nieuwstijding zult hebben, hield Adecco er tien jaar geleden een creatieve administratie op na. Zo markeerde het bedrijven die enkel blanke, autochtone Belgen wouden aannemen. Dergelijke bedrijven kregen het lemma 'BBB' opgeplakt.

Dergelijke pesterij hoeft een noest arbeidend volk als het onze niet te nemen. Zoals u ongetwijfeld weet, staat deze afkorting voor Blanc Bleu Belge, een Belgisch runderras. Als blanke en relatief autochtone Belg voel ik mij persoonlijk aangesproken. Ik beschouw mijzelf geenszins als een herkauwer, en vele landgenoten met mij. Des te wraakroepender is dat het runderras waarvan sprake zelf van allochtone afkomst is. Dergelijke vergelijking bemoeilijkt naar mijn aanvoelen dan ook mijn kansen op de arbeidsmarkt.

Overigens, waarom heeft dat koeienras een Franse naam? Waarom geen BlankBlauwBelgisch? Laat de kolonisatie dan nooit af?

Het spreekt voor zich dat ik, zo uw advies dienaangaande positief zou zijn, uw weledelgestrengheid graag zou engageren om deze strijd voor vrouwe Justitia uit te vechten.


In afwachting van een antwoord verblijf ik met de meest hoogachting,






Jeroen Zuallaert
Complicateur des Konings

Komkommertijd met darmbloedingen

Het zijn moeilijke dagen voor de komkommer, in vorm de nobelste en meest ongerepte der groenten. Er is de voorbije dagen immers grote commotie ontstaan rond de favoriete groente van menig huisvrouw. Zo zijn er in Duitsland al tien doden gevallen door besmetting met de EHEC-bacterie. Algehele paniek, gevolgd door een onmiddelijk komkommerverbod. Er is momenteel in gans Duitsland dan ook geen tzatziki meer te vinden. Al waren die tijdens de Griekse crisis sowieso al aangeslagen.

Let op, EHEC is geen lachtertje. De bacterie kan darmbloedingen, hevige diarree, misselijkheid en nierklachten veroorzaken. De gemiddelde portie Sauerkraut Stamppot mit Rauchworst ook, maar dat even terzijde.

In een land waar budgettaire strakheid en begrotingsdiscipline de voorbije jaren tot een Olympische discipline zijn uitgeroepen, zijn maagklachten natuurlijk ondenkbaar. Duitse komkommers gedijen in een land met een economische groei van 3,2 procent, en zijn dus per definitie voedzaam en gezond. Na wat speurwerk bleek echter dat de besmette komkommers uit Nederland kwamen. Mysterie opgelost, en de Duitse trots direct gevrijwaard.

Alleen, met een economische aanwas van 1,5 procent is het natuurlijk ondenkbaar dat Nederland aan besmette komkommers zou doen. Bovendien is er een extra besparingsplan onderweg. En dus werd het bericht algauw gecorrigeerd. Blijkbaar zou het om Spaanse komkommers gaan, die in Nederland zijn gepasseerd. En dan klopt het plaatje. Want wat die begrotingslakse zuiderlingen met een komkommer allemaal durven uitsteken, daar is geen VN-commissie op voorzien. Nog geen 0,2 procent economische groei, ze moeten daar in Spanje niet te veel zaniken.

Deze komkommercrisis is eens te meer het bewijs dat de Schengenzone niet werkt. Jarenlang heeft de Europese Unie een knuffelbeleid gevoerd ten opzichte van komkommers. Zonder enige vorm van controle of screening hebben komkommers al die jaren een nieuwe nationaliteit kunnen aannemen. Hebben geen eens een inburgeringstest moeten afleggen. En dus liggen onze borden nu vol met minderwaardige, kansarme, laagopgeleide komkommers.

Gelijk welk behoorlijk functionerend overkoepelend orgaan had allang ingegrepen. Minimum een zeeblokkade. Gewapende patrouilles. Pogroms desnoods. Invoerquota. Eventueel gedoogbeleid voor gezichtsmaskers. 

Maar neen, de Europese Unie haalt alweer onverschillig de schouders op. Raadt ons aan de groenten goed te wassen. Met de huidige droogte! En zo zijn het weer de hardwerkende, economisch onderbouwde landen die het onhygiënische gelanterfant van het Zuiden mogen betalen. In Tunesië was het grootste plein allang bezet en systematisch kort en klein geslagen, maar daarvoor zijn we hier te laf. 

Het is hier nog lang geen komkommertijd.

Rymplerock

Waarde redactie van De Standaard,

Graag had ik u vooreerst willen feliciteren met uw laatste hoogst originele initiatief. Het moet gezegd, de eerste bijdrage uw nieuwste columnist (de Britse essayist Theodore Dalrymple) is een waar schot in de roos. Een uitgesproken mening van een academicus met een in meerdere opzichten omvangrijke fanclub. Een ware toptransfer voor de grootste kwaliteitskrant van Vlaanderen.

Want het dient gezegd, het gaat niet goed met de column in Vlaanderen. Intellectuele zwaargewichten als Margot Vanderstraeten en Hugo Borst die ermee stoppen. Siegfried Bracke die enkel nog onder zijn eigen naam schrijft. Zelfs Hugo "sledge hammer" Camps heeft onlangs live op televisie excuses moeten aanbieden. Een columnist die op zijn mening terugkomt, de ruiters van de Apocalyps hebben zelden oorverdovender gesnoven.

En ik geef het u na, uw nieuwste essayist valt direct met de deur in het heilig huisje. Achtereenvolgens worden verbaal aangerand: het concept rockmuziek, de Belgische rockscene, liefdadigheid, U2, de horeca, boekhandelaars (en bij uitbreiding dus kleine middenstanders), milieubewegingen. Liefhebbers van rockmuziek worden zonder verpinken vergeleken met nazibeulen, sympathisanten van Afrikaanse dictators én Noord-Korea, moffen, misdadigers en vampieren.

Dalrymple is een cultuurpessimist die zijn cultuurpessimisme op een unieke, metaliteraire manier botviert.  Door de onzin van het eigen betoog weerspiegelt hij meesterlijk de atmosfeer van afbrokkelend intellectualisme in onze vermoeide Westerse maatschappij. Met zijn eerste bijdrage bewijst Dalrymple al dat woorden als "essayist" of "academicus" de voorbije jaren serieuze betekenisinflatie hebben ondergaan. Hulde, waarde redactie, voor deze postmoderne benadering.

Alleen - en nu kom ik tot de kern van mijn betoog - voel ik mij persoonlijk gepasseerd. Als De Standaard toch op zoek was naar columnisten die zichzelf om de twee weken oeverloos belachelijk maken, waarom heeft u de complicateur des konings dan niet gecontacteerd?  Niet eens gepolst! Nog geen verontschuldigend mailtje. Ik heb ook een bloedhekel aan rockmuziek en boekhandels! Ik wens mensen op basis van hun muzieksmaak ook venerische aandoeningen aan! 

Waarde redactie, noem uw prijs. In tijden van moreel, economisch en cultureel verderf  wil ook ik mijn bijdrage leveren. Noem uw targets, ik ben bereid om werkelijk om het even wie de grond in te boren. Steuntrekkers eerst. Dergelijke bijdrage hoeft geeneens vast te zijn (als het dat toch is, dan liefst niet op dinsdag, maandag is squash-avond).

In afwachting van een antwoord verblijf ik in de opperste hoogachting,

Jeroen Zuallaert

Complicateur des konings

Giro della Pazzia

Livorno, tien mei 2011. Een snikkend peloton bolt onder een loden stilte over een witte gekalkte streep. Woorden die doorgaans hol klinken, lijken even plechtstatig, bijna zelfs gemeend. "Dit nooit meer". "Het peloton is solidair". "Beklijvend hommage".

Ergens in de buurt van Orvieto, elf mei 2011. Boven het lieflijke Umbrië hangt een gigantische stofwolk. Een vloekend en fluimend peloton raast over met stoffig steengruis aangestampte wegen. Aan duizelingwekkende snelheden scheuren de renners langs ravijnen via grindwegen waar zelfs een doorgewinterde mountainbiker tweemaal uitkijkt. Voeten uit de pedalen in de bochten, wegslippende achterwielen, platte banden. Valpartijen, doodsmakken, gevolgd door paniekreacties omdat de ambulance door het slechte wegdek hopeloos achterop is geraakt.

De veiligheid is gegarandeerd, weerlegt de organisatie. Extra artsen, extra uitrusting, extra ambulances. Extra uitrusting in de ambulances. Zo kunnen ze in de Giro effenaf bloedtesten uitvoeren onderweg. En maar goed ook, je doet in de aircolucht van het Zuiden al sneller een snotvalling op dan op de kasseien van het Noorden.

Dergelijke 'veiligheidsmaatregelen' zijn een belediging voor iedereen met een weinig gezond verstand, helaas een zeldzaam goed onder wielrijdende medemensen. Extra ambulances inleggen om te voorkomen dat renners hun nek breken, heeft hetzelfde effect als handdoeken uitdelen na de douches in Auschwitz. Het is zinloos, cynisch en bovenal denigrerend.

Na het jammerlijke ongeval van afgelopen maandag had de Giro-leiding eerlijk moeten optreden. Afdalingen met haarspeldbochten over de zogenaamde strade bianche, kilometerslang afdalen over onverharde wegen, wie zit daar nu nog op te wachten? Een directie met een beetje verstand had die sectoren onmiddelijk geneutraliseerd. Of in allerijl het parcours hertekend, in Italië eerder regel dan uitzondering. Maar neen, de Giro-directie kondigde aan dat het rugnummer 108 nooit meer in de Giro verschijnt. Benieuwd hoe dat de veiligheid zal verbeteren.

En de renners peddelen maar verder. Maandag  ligt Weylandt morsdood op het asfalt, woensdag gooit het peloton zich met hernieuwde doodsverachting over de witte grindwegen. Bergwegen waar je gerust over kan fietsen, maar waarover koersen in het heetst van de strijd gewoon onverantwoord is.

Het wielerpeloton is een kudde schapen. Er hoeft maar een roekeloze wolbroek over de dam te springen, of er zijn wel enkele rammen die gek genoeg zijn om te volgen. Onmondige herkauwers. Te weinig nek om uit te steken. Onbekommerd voor rituele en publieke slachting.

Dwangarbeiders van de weg. De blik op oneindig en peddelen. Die willen zelfs geen vakbond.

Het wonder is geschied, het wonder is geschied: Osama is dood, maar er klopt iets niet.

Paus Johannes Paulus II heeft zijn entree niet gemist. De man is nog geen 24 uur zalig verklaard of er heeft zich al een tweede wonder voltrokken. Als hij ooit heilig wordt verklaard, zal zelfs een gladjanus als Aimé Van Hecke voor zijn leven moeten vrezen.

Ons collectieve blinde geloof in onwaarschijnlijkheden wordt de voorbije jaren wel vaker op de proef gesteld, en dan hebben we het niet alleen over de carrière van Siegfried Bracke. Zo is er uiteraard de diepe morele crisis van de katholieke Kerk, waaraan zich geen rechtgeaarde gelovige kan onttrekken. Er is de diepe sportieve crisis van voetbalclub Sporting Charleroi, waaraan zich geen lokale werkloze of alcoholicus kan onttrekken. En er is natuurlijk de intrieste politieke crisis van de Belgische staat, waaraan iedereen zich onttrekt en die slechts het etter der aarde en andere bloggers tot galgenmaal dient.

Crisissen genoeg dus, en zoals we allemaal weten, is er slechts een uitweg uit diepgewortelde vertwijfeling: vereniging in geloof. En mensen geloven vandaag de dag in de meest verscheidene dingen. In de toekomst van het koningshuis (Herman De Croo). In de voordelen van reality tv (Pieter Loridon). In zijn persoonlijke kapper (Geert Wilders). In zichzelf (Silvio Berlusconi). In octopussen (Kris Peeters).

Geloof is echter geen vrij verkrijgbaar gemeengoed. U moet het verdienen. Een geloof kan je niet zomaar liken op Facebook of hashtaggen op Twitter. Op het aannemen van elk geloof volgt een beproeving, en dat geldt voor alle gelovigen. Christus zou zich anders gedurende die veertig dagen woestijn maar wat belachelijk gemaakt hebben.

Nu is de beproeving deze keer wel erg zwaar. We moeten geloven dat Amerikaanse strijdkrachten Osama Bin Laden gedood hebben. Geleverde bewijzen hiervoor zijn: een aankondiging van president Obama, een DNA-test op het vermoedelijke lijk, een idyllisch filmpje van een huis ergens in Pakistan met fluitende vogels op de achtergrond. Niet-geleverde bewijzen: foto's of videomateriaal van de dode, alsof de 25 chargerende Navy Seals allen hun smartphone vergeten waren. Ze hebben de Bijbel indertijd zeer dik moeten maken om dergelijke onwaarschijnlijkheden enigszins aannemelijk te maken.

Het was voor Amerikanen beter toeven toen Osama nog leefde. Het nu eenmaal geruststellender als u weet dat uw grootste vijand een chronische nierpatiënt is die al jaren ongeschoren in Pakistaanse grotten leeft. En waarvan de laatste jaren geen teken van leven meer is vernomen.

Er rest ons niets anders dan geloven. Geloven dat Osama niet allang dood was. Geloven dat hij nog steeds aan het hoofd stond van een ongrijpbaar netwerk vol ongrijpbare verenigingen met ongrijpbare agenten. Geloven dat hij nog überhaupt tot iets anders in staat was dan pijnlijk urineren. Geloven dat men democratische waarden verdedigt door een staatsvijand zonder enige vorm van proces dood te schieten. 85 jaar na Jozef K., als een hond.

Panda's in Buckingham

Binnen de journalistiek zijn er tal van ambachten waarbij enige stielkennis geen vereiste is om aan schrijven toe te komen. Zie het als een vorm van verdoken werkloosheid. Doorgaans ook verdoken incompetentie.

Neem nu columns. Kennis van zaken is bij het schrijven van een column zelden een stimulans en doorgaans een hinderpaal. In gelijk welke functionerende democratie waren ze allang bij wet afgeschaft en de columnisten zelf op straffe des doods het zwijgen opgelegd. Of naar Wallonië verbannen, zoals Bert Kruismans.

Hoe wraakroepend het bestaan van columnisten en Bert Kruismans ook is, er is binnen de journalistieke familie nog een dorre tak, nog een door corrosieve zoutzuren aangevreten meander van perversiteit, waarbij een columnist wel de onschuld van een misbruikte koorknaap lijkt te hebben: royaltywatchers.

Geen wraakroepender beroepsbezigheid dan royaltywatchen. Dat u als royaltyjournalist betaald wordt om steuntrekkers te volgen, tot daaraan toe. Dat doen politieke journalisten in de Senaat immers ook. Met dat verschil dat senaatjournalisten zich bijwijlen nog inlaten met de realiteit.

Een royaltywatcher is als een bioloog die panda's wil bestuderen maar geen visum krijgt voor China. Pagina's omslaan, geboorteaktes uitpluizen, biografieën schrijven over mensen waarmee u nooit gesproken hebt, maar het studieobject in kwestie hebben ze nog nooit voor zich gezien. Toch niet in staat van copulatie. Op het einde van de dag kan u geen zinnig woord meer zeggen dan de kwijlende peuter die zich gedurende een kwartier naast u stond te vergapen aan de kooi met de bamboeberen. Zelfs literatuurwetenschappers zouden zich hiervoor schamen.

Maar als er een ding is dat Woestijnvis vooralsnog niet bij de VRT wegneemt, dan zijn het de mediawatchers. En dus zijn we er de voorbije weken weer eens gloeiend bij. William gaat trouwen met Kate, en de hele wereld zal het geweten hebben.

William, verzekeren de royaltywatchers ons, is ondanks enkele ongelukkige momenten in zijn leven, een evenwichtige jongeman. Dat zeiden ze vroeger van Ronald Janssen ook, en vermoedelijk met dezelfde kennis van zaken. Nu, Williams mama ging nogal vroeg dood, en misschien maar goed ook, want ze was een beetje een sletje. Een sympathiek sletje, maar desalniettemin een sletje.

Kate is - oreren de royaltyjournalisten - een knappe verschijning die veel aan Diana doet denken. Ze is namelijk ook vrouwelijk en Brits. Andere gelijkenissen met Lady Di: gelijk aantal ogen, oren, borsten, benen, wangen, wenkbrauwen. Ze hebben ook beide een 'a' in hun naam. Een algeheel Windsoriaans complot met vertakkingen naar de Joods-Welsche lobby kan niet ver zijn.

Dat er over de lippen van een royaltywatcher nog geen relevant woord is gerold, hoeft geen schande te zijn. Elke redactie heeft wel een journalist die zich inlaat met curling of krachtbal. Het is hun complete abdicatie van relevantie en realiteit die royaltyjournalisten buiten vervelend ook gewoon gevaarlijk maakt. Een kutkind dat met een Porsche aan 90 door de bebouwde kom scheurt, is geen "buitenbeentje", die rebelleert tegen het protocol, of een "eigengereide dierenvriend". Het is gewoon een kutkind.

Tsjevendom Bastards

Respect voor de derde leeftijd is een waarde die we als goede Vlamingen natuurlijk allemaal delen. Senioren zijn dan ook een leeftijdscategorie vol interessante mensen, waarvan we nog veel kunnen leren. Al kunnen we het natuurlijk ook allemaal opzoeken op internet. Doorgaans overigens een minder langdradige optie.

Maar laten we eerlijk zijn, we hebben het allemaal druk, en het bejaardentehuis van die dementerende grootnonkel of kalende betovertante is algauw vijf bushaltes ver. En die chauffeur op lijn 15 lijkt sprekend op Peter Van Asbroeck. Dat is om problemen vragen.

Vaak zien ze ons daar dus niet. Maar elke lente, terwijl het landschap herleeft en de , speelt dat schuldgevoel weer even op, en beslis je dat je die oude nonkel echt nog eens moet opzoeken. En laten we eerlijk zijn: dan gaat er niets boven een gezapige wandeling in het park om de (stilaan dementerende) zinnen te verzetten.

Het lentezonnetje komt piepen en dat voetendekentje kan dus even van de rolstoel. In de lommer van het park zoekt u een rustig bankje op. Even durf je te genieten van het zonnetje, een fractieseconde dreig je zelfs in te dommelen, en dan is het te laat. In een moment van verlichting is je dementerende grootnonkel uit zijn rolstoel gesprongen en knijpt hij de dichtstbijzijnde vrouw fors in de boezem. De gelukzak.

Terwijl je nonkel schuimbekkend ter aarde stort, mogen wij de schade gaan opnemen. We kunnen alleen vaststellen dat onze nonkel in zijn moment van helderheid een prachtexemplaar (eigenlijk twee) te pakken heeft gekregen, en dat wij nu met de gebakken peren zitten. Hij is ontoerekeningsvatbaar, en - gesteld dat het vergrijp in Brussel plaatsvindt - al jaren dood tegen het moment dat de zaak ooit voorkomt. Maar wij mogen het achteraf wel gaan uitleggen op het politiekantoor.

Zo moeten Yves Leterme en Kris Peeters (CD&V) zich vandaag voelen. In hun hectische politieke leven hebben zij duidelijk de bejaardenzorg van hun eigen partij verwaarloosd. Anders zou Marc Eyskens er niet alleen met de microfoon vandoor zijn gegaan. Uit pure verveling. Niets dat een goede bingoavond niet kan verhelpen.

Dat de jeugd van tegenwoordig dus eens dringend een regering moet vormen zonder die belhamels van de N-VA, stelde ook bruggepensioneerde in spe Louis Tobback (SP.A) voor. Het gaat duidelijk vooruit met dat derde seizoen van Benidorm Bastards.

Nu kunnen we de senioren van de Belgische politiek wel begrijpen. Sinds het Zilverfonds is er niets meer gedaan voor onze senioren. En dat Zilverfonds was al de leegste doos sinds Tanja Dexters. Dat Johan Vande Lanotte zich daarna nog heeft ontwikkeld tot een geloofwaardig politicus, mag tot op vandaag een godswonder heten.

Het recept van een stabiele regering gaan ze van de oude garde alleszins niet bekomen. In de tijd van Martens en Eyskens keken ze niet op een wisselmeerderheid meer of minder. Blijkbaar hielden die senioren ook in hun jongere jaren al eens stevig tettekerus. Iets waar ze bij de CD&V sinds Inge Vervotte jammerlijk genoeg niet meer aan meedoen.

De zaak Vangheluwe: het Evangelie volgens Tenacious D

De barden van de sympathieke muziekband Tenacious D predikten de Boodschap al in de tijd dat Roger Vangheluwe het woord 'suikernonkel' nog een eigen invulling gaf: You don't always have to fuck her hard / In fact sometimes that's not right to do.

Met evangelies gaat het echter wel eens zoals het met jonge, schattige kuikentjes gaat: soms sukkelen ze nu eenmaal in de versnipperaar en geraken ze in vergetelheid. De redenen hiervoor zijn legio: ofwel omdat de Kerk de tekst aanstootgevend vindt, ofwel omdat de Kerk de tekst niet lust, ofwel omdat de Kerk zde tekst angstvallig geheim wilt houden wegens ongehoorde onthullingen over het leven van onze heer Jezus Christus verlosser der mensheid. 

Dat ze in Rome sinds de Zesde Kruistocht van P.R. geen werk meer maken, heeft VT4 gisteren weer eens meer dan duidelijk gemaakt. Op communicatief gebied loopt het de voorbije acht eeuwen nogal mank. Een beetje zoals Franciscus van Assisi op het einde van zijn leven, maar dan zonder stigmata. Dat ze bij de Kerk al langer outsourcen, hoort voor de lezers van deze blog allang geen geheim meer te zijn.

Over de zaak-Vangheluwe kunnen we kort zijn: dementerende viespeuk. Alsof ze bij VT4 niet genoeg hadden aan Dirk Tieleman alleen.

Anderzijds zijn we natuurlijk wel opgelucht, dat dhr. Vangheluwe niet overgegaan is tot brute seks. Nergens voor nodig, een Kerkvader onwaardig. Wordt wel nergens expliciet verboden in de Bijbel, maar bisschoppen moeten al eens katholieker durven zijn dan de Paus. Hetgeen in het geval van de huidige zelfs voor een leek een koud kunstje moet zijn.

Laten we het daarom stil maken in ons hart en in herinnering brengen de woorden der oecumenische heling uit het evangelie volgens Jack Black. En laat ons gedenken de vervlogen waarden, die we door de nevelen der tijd zijn kwijtgeraakt: bloemen, tandenstokers, zachte woordjes, spijzen uit Zanzibar. That's fucking teamwork.

Aanvraag HeimweeMigratie

Dossier 001-234
Naam: Jeroen Zuallaert
Nationaliteit: Belg
Burgerlijke staat: ongehuwd
Rijksregisternummer: 181286.232

Aanvraag HeimweeMigratie


Naar aanleiding van het laatste humanistisch initiatief van de mensenrechtenorganisatie Vlaams Belang heeft de genaamde Jeroen Zuallaert woonachtig te Prinsenmeers 14 9200 Dendermonde een aanvraag ingediend om Heimweebemiddeling te kunnen ontvangen.

Voorgestelde bestemming relocatie:  Costa Brava (lichte voorkeur voor Lloret de Mar)

Redenen relocatie: heimwee naar geboorteland voorouders

Oriëntatie arbeidsmarkt: enthousiast gebruiker van horecazaken

Eigen Commentaar:

Vele tienduizenden - wie weet zelfs honderdduizenden - voelen zich nog altijd niet thuis in het prachtige land dat België heet. Verdraagzaamheid zit uiteraard niet in eenieders volksaard, en het zou dan ook bijzonder on-Vlaams zijn om zich daardoor cultureel superieur te voelen. Vandaar heb ik besloten in te gaan op het aanbod van de staatsgesubsidieerde organisatie Vlaams Belang, en uit heimwee te emigreren.

Genetisch onderzoek heeft uitgewezen dat mijn voorouders van Iberische komaf zijn. Deze genetische determinering zet zich jammerlijk door in mijn uiterlijk. Zo heb ik krullend haar, en krullen zijn - zoals eenieder weet - een niet-Germaans genetisch kenmerk. Aangezien mijn voorouders eertijds de aansluiting met het sluik haar hebben gemist, heb ik het integratieproces in de Vlaamse maatschappij zelfs na tientallen generaties nooit kunnen vervolmaken.

Vandaar had ik graag gebruik gemaakt van de HeimweeMigratieregeling van het Vlaams Belang, die mij huisvesting en arbeidsmarktbegeleiding garandeert in mijn land van herkomst. Ik ben de leden van Vlaams Belang dan ook zeer dankbaar voor het uitwerken van deze regeling.

Ter stutting van het dossier gelden de volgende overtredingen tegen de Vlaamse volksaard:

- het occasioneel spreken van Frans binnen de grenzen van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest

- vrijwillige ontdoping en schrapping uit het Kerkregister

- vrijwillige abstinentie aangaande VTM-programma's

- onverdraagzaamheid jegens Vlaamse schlagerzangers

In de hoop weldra antwoord te krijgen verblijf ik, met de meeste hoogachting,

Jeroen Zuallaert

Complicateur des Konings (weldra in ballingschap)

Brief aan Laurent

Jeroen Zuallaert
Complicateur des Konings
Brugsepoortstraat 16a
9000 Gent


Gent, 4 april 2011






Mgr. Van België, Laurent "Laurens" Benoît Baudouin Marie
Avenue du Parc Royal
1020 Brussel


Betreft: steunbetuiging

Monseigneur,

U bent een man van weinig woorden, zeldzame brieven en sporadische interviews. Waarvoor hulde. Communiceren is een tijdverdrijf voor de ledigen van geest. Flierefluiters in sociale hangmatten hebben misschien tijd om te mailen of te tweeten, wereldverbeteraars in Congolese suites hebben dat nu eenmaal niet.

Maar als u dan eens spreekt, houden wij onderdanen ons vast aan de takken van de spreekwoordelijke bomen. Vooral treurwilgen, de laatste tijd. Want het gaat niet goed met de monarchie. Het koningshuis wankelt, al heeft dat misschien meer met laksheid vanwege de Regie der Gebouwen te maken.

Uiteraard heeft dat gewankel geen uitstaans met uw laatste citytrip. Cliché reisbestemming als u Van Saksen-Coburg heet, maar voorspelbaarheid is vooralsnog niet strafbaar. Alleszins een stuk minder strafbaar dan wat  onze landgenoot en welbekend zakenman George Forrest er tijdens een gemiddelde werkdag aan strafbare feiten doorjaagt.

Neen, een ding is duidelijk: na een rist Arabische landen is het eindelijk zo ver: de revolutie is ophanden. Na jasmijn in Tunesië stromen er weldra pickles door de Rue des Bouchers. Staakt alle opera's! Schort op de opruiende taal in theaters en bioscopen! Roept uit het samenscholingsverbod in de Marollen! En vernietigt de drukpersen der stomme Vlaamse media!

Het zal toch waar zijn zeker. Een noeste werker zijn dotatie afnemen, waar zijn ze mee bezig in de Wetstraat! Een Eminentie die zelfs zijn luxevakantie opoffert ten behoeve van de Congolese bomen. Had Hij er nog wat van over, Hij had zelfs Zijn geloofwaardigheid opgeofferd.

Dat dhr. Joseph Kabila uw hotelkamer voorschiet, hoeft uiteraard geen schande te wezen. U moet het zelfs niet terugbetalen. Congolese gastvrijheid, het moet u ongetwijfeld doen denken aan beschaafdere jaren. Waarin prinsen van koninklijk bloed nog zonder herrie het vliegtuig kunnen nemen. Waarin de bomen zichzelf nog konden redden. Waarin er nog geen Congolese presidenten waren om te groeten.

Wat is er trouwens mis met die president? Lijkt me, met permissie gezegd, nog wel een leuke gozer. Dhr. Kabila is een zoon van zijn vader, een ongemakkelijke situatie die u ongetwijfeld bekend in de oren zal klinken. Het is niet omdat zijn vader nog rebellenleider is geweest, dat hij een mensenrechtenschendende, massaverkrachtende dictator is, zoals VN-rapporten wel eens kwatongend beweren. Het is niet omdat uw vader in zijn tijd het nodige succes had bij vrouwelijk schoon, dat u hetzelfde lot beschoren is.

Overigens, politieke ambten waarin een Belgisch politicus geen bloeddorstige dictatoren knuffelt, zijn stilaan knelpuntberoepen aan het worden. Dat kan u onder meer Pieter "Kabila" De Crem, Steven "Kadhafi" Vanackere, Louis "Kagame" Michel of Magda "Tibet" Aelvoet. Al heb ik begrepen dat luisteren naar uw ministers niet van uw gewoonte is.

Edoch, weledelgeacht excellentie, laat ik even tot mijn besluit komen: let niet op de politici. Wie zijn zij om u lessen te geven over uw levenswandel? Wat doen zij nog voor het morrende volk?  Wat doen zij nog voor de monarchie? Wat doen zij nog voor de bomen? Wie denkt nog na over de bomen?

Herneem aldus uw zuur bevochten erfelijke Senaatszetel met de trots die uw metier verdient. En vrijwaar derhalve de groene longen die ons land rijk zijn: Ter Kamerenbos, de baard van Wouter Van Besien  en de door TV-programma's gecontamineerde longen van Mark Demesmaeker.

Hoogachtenderwijze uwer

Jeroen Zuallaert

Complicateur des Konings

P.S.: ten behoeve van uw kostbare tijd heb ik me de moeite getroost bondig te zijn. De laatste keer dat schrijver Walter van den Broeck uw nonkel een brief stuurde, was die zo lijvig dat Zijne Majesteit zaliger 36 uur regeringsonbekwaamheid nodig heeft gehad om het epistel te doorgronden.

Meltdownkomkommertijd

Het zijn zware tijden voor media die kwaliteitsvolle nieuwsverslaggeving nastreven. De Apocalyps lijkt dezer dagen wel in stereo aangebroken. Én een tsunami, én een kernramp, én een gewapend conflict met internationale troepenmacht, er zijn van die jaren die het met veel minder moeten doen. Die apostel heeft indertijd blijkbaar nog enkele mooie nevenplots laten liggen.

2011 was nochtans zo heerlijk gezapig begonnen. Wateroverlast in Australië: geen lachtertje, maar wel een beetje ver. Te veel gifslangen, misschien meer iets voor National Geographic. Een verdwaalde kogel of vijftig in Tucson: nog geen tien minuten Terzake. Faliekant tekort aan dodelijke slachtoffers. Een aardschokje in Nieuw-Zeeland: eens kijken op de kaart waar Christchurch eigenlijk ligt. Vaststellen dat het stadje in kwestie al van de kaart geveegd is. Nieuw (en nog onbekend) werk van Siegfried Bracke ontdekt: beetje droog, dat partijmanifest. Was het nu nog kleinkunst geweest...

Ondertussen davert de Nieuwsapocalyps doorheen netwerkland, en verzuipen journaals, kranten en magazines in de poreuze pleiade aan rampspoed. En slaan netwerkverantwoordelijken zich wereldwijd voor het hoofd, want hoe krijg je deze rampzalige brei ooit in een format gepropt?

Het begon allemaal in Noord-Afrika, doorgaans een hondssaaie regio wat betreft dramatische conflicten. En de festiviteiten kondigden zich aanvankelijk ook verre van problematisch aan. Voor beelden van Tunesische hangjongeren die amok maken kan je ook naar Kuregem. Links en rechts wordt er vervolgens wat tegen een dictator betoogd (hadden ze dat daar dan, dictators?), maar dat kan eigenlijk evengoed het avondgebed zijn.

Een democratiseringsgolf in de Arabische wereld, wat vang je daar in godsnaam mee aan? Bij een aardbeving, tsunami, overstroming, vulkaanuitbarsting of sociaal bloedbad is het immers gemakkelijk: dat vinden we erg. Doorgaans niet erg genoeg om Koen Wauters op te laten draven voor een liveshow, maar we leven mee. Maar een democratiseringsgolf, wat moeten we daarmee? Democratie is een leuk concept, maar eens we een hoofddoek zien, tekenen we toch al snel voorbehoud aan. Kan democratie wel werken als ook moslimbroeders verkozen kunnen worden? Vlaanderen krabt zich even verward achter het oor. Om het met de woorden van humanistisch boegbeeld Vladimir Putin te zeggen: Democratie is een leuk concept, maar we moeten er niet mee overdrijven.

Gelukkig is er dan nog Japan. Japanners zijn een dankbaar onderwerp: ze dragen geen hoofddoeken, ze hebben geld genoeg om zelf hun land op te bouwen en het ligt lekker ver weg. En ze waren net op tijd met hun wereldramp. Eerst een zeebeving: leuk begin, hoewel een weinig voorspelbaar. Dan een tsunami: een beetje cliché, maar het zorgt altijd wel voor leuke beelden. En tenslotte een meltdown, of toch een kleintje. Spannende televisie, human intrest in HD en grenzeloze empathie. Lichte onrust bij de vijftien overgebleven bewoners van Doel. Martine Tanghe die ons eraan herinnert dat Japan echt wel ver weg ligt. Frank Deboosere die ons verzekert dat “de wind goed zit” en we dus niet voor een nucleair drama moeten vrezen. Hartverwarmende televisie, ook voor niet nucleair geïnfecteerden.

En zo ging het dus lekker, tot de V.N. zich plotseling met Libië ging bemoeien. Paniek aan de Reyerslaan! Rudi Vranckx boven zijn reiskoffer, in een staat van existentiële weifel tussen nucleair beschermingspak of kogelvrije vest.  Weg met de verzuipende en muterende Japanners, terug naar de woestijn. Een wereldramp per keer, de rest mag achteraan aanschuiven alstublieft. De mensen zien elke dag al meer dan genoeg af op de bureau.

Beste Vlaamse kwaliteitsmedia, ik ben even in de war. Ligt Japan nog altijd in puin, of is dat al heropgebouwd? En die meltdown, is met de plutoniumstaven het nucleaire gevaar mee weggesmolten? Bestaat Christchurch nog? Is Egypte ondertussen al een land met volwaardige democratische instellingen? Zwemmen er nog steeds alligators door Brisbane? En Pieter De Crem, vliegt die nu zelf mee met die F-16’s?

Neuraliteit en Doofdoeken

In 1914 was België neutraal wanneer het op enkele dagen door Duitse troepen werd platgewalst. De Sovjetunie was neutraal na het theekransje van Molotov en Von Ribbentrop in 1939. Neutraliteit is in de loop der geschiedenis zelden een succesvolle carrièrestap geweest. Toch is het volgens de Belgische partijen MR en N-VA de weg naar de toekomst.

Wat is er juist gebeurd? Meryame Kitir, volksvertegenwoordiger voor SP.A, heeft de neutraliteit op smadelijke wijze doorbroken. Een medewerkster van haar heeft het immers aangedurfd om in een commissievergadering een hoofddoek te dragen. Hierbij hitste ze de gemoederen nog eens extra op, toen bleek dat ze hiermee het kamerreglement niet overtreden heeft.

Sinds de passage van Marie-Rose Morel weten ze het bij N-VA wel heel zeker: vrouwen met hoofddoek voorspellen onweer. Omdat de scheiding tussen kerk en staat met het dragen van een pretentieuze keukenhanddoek ontegensprekelijk in het gedrang komt, wordt het dan ook de hoogste tijd om de hoofddoek in het parlement te verbieden. 

Medewerkers van politieke partijen moeten zich dus neutraal opstellen. In het geval van N-VA-leden is dat niet moeilijk: zij bewandelen slechts het lichtend pad der rationalisme. Daarbij komen geen symbolen te pas, enkel echte problemen (zoals BHV). Maar hoe moeten de andere partijen hun neutraliteit garanderen? Massaontdopingen bij CD&V? Publiek raadpleegbare belastingsformulieren bij Open VLD? Identiteitscontrole op interne mails bij de SP.A?

De voorgestelde maatregel is uiteraard niet gericht tegen de islam. "Ook een keppeltje, een tulband of een kruisteken horen niet thuis in het halfrond", verduidelijkt Zuhal Demir, kamerlid voor N-VA.  Het gaat hier om de scheiding tussen kerk en staat. Nu is het een tijdje geleden dat we Rerum Novarum nog eens gelezen hebben, maar een specifieke passage waarin de Kerk het dragen van hoofddoeken, keppels of tulbanden aanmoedigt, is ons om een of andere reden altijd ontglipt. Rik Torfs (CD&V) weet er ongetwijfeld alles van, maar die is zelf natuurlijk niet neutraal.

Dat ze er maar gauw werk van maken, dat hoofddoekenverbod. Vergeet de opmerkingen over de wereldoorlogen. Driemaal is scheepsrecht. Al is het nog niet duidelijk welke vlag we nog op dat schip gaan mogen hijsen. Er zijn op de internationale markten immers meer dan genoeg kapers op de kust.

Putin Putain: wat België van Rusland kan leren inzake democratie

Dat België het internationaal tegenwoordig bruin bakt, is allang geen nieuws meer. De situatie blijkt zelfs een stuk erger dan vooraf gedacht. Tijdens zijn passage op de Europees-Russische top van afgelopen week liet mensenrechtenactivist en Russisch eerste minister Vladimir Putin zijn humanistische licht schijnen over de huidige Belgische impasse. En gaf hierbij uiteraard enkele handige tips

Het is vandaag de dag dus zo ver gekomen dat we van Rusland lessen krijgen op vlak van staatsinrichting. Als we de bakmetafoor aanhouden: we bakken ze allang niet meer bruin. Onze brownies zijn onderhand  al verkoold. Krijgen we zelfs in een Libisch vluchtelingenkamp niet meer verkocht.

Democratie verhoudt zich tot Putin als vreemdelingen tot de doorsnee Vlaming: niets op tegen, maar dat ze ermee in hun eigen land blijven. Leuk concept, die Westerse democratie. Maar het kan echt wel niet de bedoeling zijn om dat zomaar zonder accijnzen wereldwijd te verspreiden.

Omdat we zelfs na 260 dagen niet over een nacht ijs mogen gaan - overigens moeilijk tijdens de Russische winter - hebben we toch even wat research gedaan. En we zijn tot de conclusie gekomen dat er tussen België en Rusland geen enkele - maar dan ook geen enkele - parallel te trekken valt. Mét de occasionele maar des te angstaanjagende uitzondering.

Zo zijn in Rusland triviale democratische evenementen als burgemeestersverkiezingen gewoon afgeschaft. De president heeft het voorrecht burgemeesters lukraak aan te stellen en te ontslaan. Gezagsdragers in Vlaanderen die zich met burgemeesterbenoemingen bezighouden, het is uiteraard ondenkbaar. En gelukkig maar. 

In tegenstelling tot ons eigen Belgenlandje komen de leidende figuren van Rusland wél goed overeen. In 2008 liep Putins tweede ambtstermijn als president af. Geen probleem, liet hij echter weten. Hij zou het met Medvedev wel op een akkoordje gooien voor de presidentsverkiezingen van 2012. In afwachting van zijn herverkiezing werd Putin een dag na zijn aftreden premier. Een land waar de premier zonder democratische legitimatie een land blijft vertegenwoordigen! Komt wel enigszins bekend voor.

Gelukkig hebben we in België de scheiding der machten. Russische toestanden, waarin rechters vlotte contacten houden met regeringsleiders, zijn hier gelukkig totaal ondenkbaar.

Dankzij de populaire trend- en lifestyleblog Wikileaks weten we dat Vladimir Putin vriendschappelijke contacten onderhoudt met wereldverbeteraar en joligaard Silvio Berlusconi. Zegt genoeg, twee bejaarde playboys ondereen. Enkel afwijzing heeft hier zijn plaats.  Maar goed dat dergelijke vriendschapsbanden niet bestaan tussen onze premier en die gekke Italiaan. Het kot zou hier te klein zijn. Ja maar, wacht eens... delen die geen fractie in het Europese parlement? En staan die niet constant samen op de foto te blinken?

Dat ze het maar houden bij fracties delen. We mogen er niet aan denken wat ze zo nog al zouden willen delen. Hetgeen ons eraan doet denken: iemand Inge Vervotte nog gezien de laatste tijd?

Wat er ook van zij, nog een geluk dat politici in ons land als beroepscategorie zo goed beschermd worden. Toen de Moskouse burgemeester Jurij Lužkov vorig jaar president Medvedev beledigde, werd hij op staande voet ontslagen. Kon de volgende dag met solliciteren beginnen. Onze ministers nemen al gedurende meer dan 280 dagen ontslag. Qua efficiëntie hebben ze in Moskou van ons geen lessen te ontvangen.

Couch Potato Revolution

Tot het tegendeel bewezen wordt, blijft verontwaardiging het voornaamste vrije goed op de immer globaliserende wereldmarkt. De yen mag devalueren, de dollar kan de inflatie de hoogte injagen en de IJslandse kroon zal wel schaapachtig de schouders ophalen, maar verontwaardiging blijft kosteloos en onbelast. Nijverheid, landbouw en leger worden in onze contreien weggeconcurreerd door lageloonlanden, Wit-Russische tractors en kindsoldaten, maar één ding hoeven we nooit kwijt te raken: ons nimmer aflatend vermogen verontwaardigd te zijn. Verontwaardiging kan je - in tegenstelling tot textielindustrie - niet outsourcen. Zeden verloederen, kerken lopen leeg en kampvuurliederen raken in vergetelheid, maar onze verontwaardiging blijft rotsvast in de Vlaamse klei verankerd, als een kasseisteen met superlijm.

Er zijn de voorbije maanden immers heel wat redenen geweest om ons schromelijk in onze collectieve eerbaarheid aangetast te voelen: frauduleuze belspelletjes, treinstakingen, callcenters, slabakkende regeringsvormingen, FC De Kampioenen die ermee ophouden,... We sloegen het allemaal met groeiende razernij gade. En we kwamen massaal in opstand. In onze eigen living.

Demonstreren zonder enige vorm van lichaamsbeweging is zonder meer de trend van 2011. Waar revolutionairen vroeger nog honger, spitsroede en guillotine trotseerden, riskeert de onlinebetoger tegenwoordig hoogstens een gestremde internetverbinding. Geen tijd om naar het Tahrirplein af te zakken voor een dagje uit? Copy-paste dan een boodschap in uw statusupdate en neem deel aan de digitale betoging voor vrijheid in Egypte. Voormalig president Hosni Moebarak is er nog niet goed van. Vond u Marie-Rose Morel ook een sympathieke madam, maar hebt u als kleine zelfstandige geen tijd om naar Antwerpen te rijden? Teken dan het onlinerouwregister en bespaar uw Mercedes de file op de Antwerpse Ring. Geweten gesust, en dan moeten we die kathedraal niet uitbreiden wanneer Eddy Wally ontslaapt.

Uiteraard hebben we geen enkele reden om aan te nemen dat mensen plotseling huichelaars worden wanneer ze een muis in handen hebben. Maar het is met een smartphone in de hand toch net iets comfortabeler revolteren dan met een molotovcocktail. Zo zijn er volgens Facebook toch wel enkele duizenden mensen bereid innemende persoonlijkheden als Jef Vermassen of Linda De Win te lynchen. Van zulke aantallen kunnen ze op de jaarlijkse ledenbarbecue bij Blood and Honour enkel dromen.

Misschien zijn we in onze acties net iets driester achter een computerscherm dan achter een geweerloop. Misschien geven we eigenlijk ook niet zo oprecht om revoluties die naar tropische kruiden genoemd worden. En misschien zijn we allemaal ook niet zo moordlustig en brandstichtend als we wel zouden willen zijn.

Als u binnenkort nog eens demonstreert, deel het dan gerust met de rest. Kom buiten met uw verontwaardiging. Haal nog eens een frisse neus als u gaat betogen. Uw bekommernis zal enkel oprechter lijken. Bevestig wel even online uw aanwezigheid. De ordediensten zullen u dankbaar zijn.

Dictators zijn ook maar senioren. En senioren moeten met pensioen.

Het zijn harde tijden voor goedbedoelende bloeddorstige dictators in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Ali Abdulla Saleh mag in Jemen stilaan naar een nieuwe job uitkijken. Muamar al-Gadaffi zal zijn tenten binnenkort elders mogen opslagen. Al deed hij dat nu al op elke buitenlandse reis. Zine Ben Ali bedankt voor bewezen diensten. Na 23 trouwe en vooral eenzame dienst aan het hoofd van Tunesië! Om van de heroriëntatie van het persoonlijke pensioenplan van voormalig Egyptisch president Hosni Mubarak maar te zwijgen.

Hosni Mubarak. Dertig jaar anciënniteit! Dertig! En dat gooien ze daar nu gewoon op straat. Het ACV zou in ons land direct voor veel minder aan het staken gaan. Schreeuwend onrecht, zulke volksopstanden die ijveren voor meer democratie. Maar goed dat ons democratisch systeem goed functioneert en we mensen hebben met de nodige sérieux die ons land in goede banen... of wacht.

Ook al pakken ze in Noord-Afrika hun vergrijzingsprobleem op zijn zachtst gezegd iets directer aan, toch zijn er ook tal van parallellen tussen de politieke toestanden in beide regio's. Gadaffi en onze koning zouden van dezelfde kinderjuffrouw gezoogd kunnen zijn: ondemocratisch aan de macht, ongelukkig kapsel, afkomstig uit een familie van losse zeden en etters van nakomelingen. Gehoorzamen slechts aan een autoriteit. In het geval van Gadaffi Allah, in het geval van onze koning Van Rompuy.

Zowel in Libië als in België slaagt het volk maar niet van hun machthebbers af te geraken. Bij ons willen ze wel weg maar schiet het niet op, in Libië willen ze niet weg en dus schieten ze erop. Gadaffi's oplossing (alle tegenstanders ter dood brengen) is in theorie een zeer stabiliserende factor, maar wegens praktische bezwaren niet echt uitvoerbaar. Voor de rest lijkt in geen van beide gevallen direct een pasklare oplossing voorhanden. Onze liberalen zijn namelijk een beetje zoals het Egyptische moslimbroederschap: ze worden niet echt serieus genomen en niemand die gelooft dat ze iets zullen oplossen.

Ook al hebben we momenteel geen voorbeeldig democratisch stelsel, toch heeft ons land kennelijk zijn duitje reeds in het zak gedaan. Zo worden de Libische demonstranten blijkbaar omver gemaaid met schietgeweren van Belgische makelij. Laat de Vlaamse Beweging nu nog eens beweren dat enkel Vlaanderen aan transfers doet.

Volgens de deskundigen van FN Herstal is het wapen "niet-dodelijk". Waarom ze niet dodelijk zijn, is niet helemaal duidelijk. Zijn ze niet dodelijk omdat ze er bij FN de kogels niet bijgeven? Zijn ze niet gevaarlijk in de handen van Belgische militairen? Of zijn ze niet gevaarlijk omdat ze gewoon slecht gemaakt zijn en u er nog geen meloen op een berbertapijt mee zou raken?

België is zonder enige twijfel de meest oorlogszuchtige pacifist op de wereldmarkt. Hoe het ook zij, we slaan weer een mal figuur bij V.N. en andere geeuwende senaten. Daar hebben we zelfs geen liberalen voor nodig. Al helpt het wel, natuurlijk.

M@cho's & soci@listen

Als socialisten aan beide kanten van de taalgrens de voorbije jaren ergens in slagen, is het wel hun eigen politiek graf te delven. Nog een geluk dat politieke reïncarnatie in hun statuten staat, er zou anders geen lijst gevuld meer geraken.

Er is iets grondig mis met de communicatie bij de SP.A. Dat zegt elke partij die verkiezing na verkiezing achteruitboert, maar bij de Vlaamse Socialisten begint het steeds meer een technologische aangelegenheid te lijken. Zo was Frank Vandenbroucke twee maand geleden duidelijk nog niet echt vertrouwd met de meer geavanceerde applicaties van gsm en mailbox. Een onhandigheid, zo bleek, en een ongeluk komt nooit alleen.

Ofwel is er iets mis met het mailsysteem bij de SP.A, ofwel is er bij de Vlaamse socialisten werkelijk niemand in staat om een mail te versturen. Laat het nu net minister van Innovatie en Media zijn die niet in staat blijkt mee te kunnen met de laatste technologische trend, waarin politici niet langer uitsluitend met partijcongressen communiceren. Een trend die ook de SP van Elio Di Rupo duidelijk nog niet bereikt heeft.

Want tegenwoordig heeft Vlaams minister van media Ingrid Lieten blijkbaar nog grotere problemen met haar emailaccount dan met haar collegae van de Vlaamse regering. En dat zijn er al heel wat, zo blijkt. Met een familienaam als Lieten zijn seksistische opmerkingen gebaseerd op rijmwoorden dan ook nooit veraf.

La Lieten heeft dus een verkeerde mail naar de verkeerde mensen gestuurd. De mail, waarin de volledige mannelijke Vlaamse regering voor mannelijke macho's wordt versleten, kwam per ongeluk bij een verzameling behoorlijk mannelijke macho's terecht die zetelen in de Vlaamse regering. Vlaams minister van begroting Philippe Muyters, een van de vernoemde "mannelijke macho's" dus, barstte net niet stoer in tranen uit: "Ik ben niet amused en eigenlijk wat geschoft." Twee taalfouten op een zin, het gaat duidelijk de goede kant uit met die quota op de VRT.

Als de Vlaamse regering al volzit met macho's, zijn het dan toch metroseksuelen. Huis-, tuin- en keukenmacho's, die in hun yuppiebestaan vlot schipperen tussen soep- en betonmixer. Uitgenomen in het Oosterweeldossier, daar is het momenteel enkel een soep. Philippe Muyters, Geert Bourgeois, Jo Vandeurzen, Kris Peeters: het zijn nu eenmaal geen kandidaat-rugbyspelers. Dan zien we nog eerder Pascal Smet aan een scrum deelnemen Al heeft dat waarschijnlijk weinig met onverschrokkenheid te maken.

Het zijn evenwel niet haar woorden, wist Lieten te melden. Eerlijk gezegd hadden we geen enkele reden om dat aan te nemen. Dat ze bij de SP.A relatief belangrijke documenten niet door de auteur laten ondertekenen, is sinds de affaire-Bracke allang geen nieuws meer.

De Borrelhapjes, deel II: Amnestie voor melkmuilen

Zoals al eerder aangegeven in deze blog, gaat het de goede kant uit met de onderhandelingen. Weldra hebben we weer een échte regering om op te kankeren, en breken er weer tijden van voorspoed aan voor België. Staatshervormd en wel. Teneinde eventuele groeipijnen voor te zijn, schotelen wij u vandaag een tweede reeks borrelhapjes voor. Vandaag in de aanbieding: amnestie voor melkmuilen.

II. Waarom ook melkmuilen amnestie verdienen.

Al die willen te kaap'ren varen, moeten mannen met baarden zijn, leert de volkswijsheid. En dat het Belgische volk wijs is, valt moeilijk te ontkennen. Dankzij jaren van kwaliteitsvol gemeenschapsonderwijs zijn wij als burgers zo wijs, dat de politieke wereld ons tegenwoordig elk jaar om onze mening vraagt.

Welgeteld een maand geleden riep de bekende (Franstalige) acteur Benoît Poelvoorde op tot een scheerstaking. Zolang er geen regering is, moeten mensen hun baard laten groeien. Een ludiek maar baanbrekend idee, dat algauw grote aanhang vond onder de mannelijke bevolking. En blijkbaar ook onder de vrouwelijke, leert een recente foto van Kristien Hemmerechts ons.

Al die willen het land bewaren, moeten dus mannen met baarden zijn. Een nobel initiatief, zij het enigszins in strijd met bepaalde maatschappelijke patronen van esthetiek. De voordelen van dergelijke vormen van protest zijn legio: het kost niets, vereist geen enkele vorm van lichaamsbeweging, maar is wel zeer herkenbaar. Vandaar ook de massale navolging van het initiatief. Vooral de deelname van het Moslimbroederschap was hierbij werkelijk ontroerend.

Demonstreren zonder lichaamsbeweging is een echte trend aan het worden (blog daar maar eens over, Deleye). Er kan tegenwoordig geen kalfslapje meer op ons bord komen of er bestaat op Facebook een steungroep voor. Derhalve wenst de Complicateur het op te nemen voor de zwakkeren in deze aangelegenheid: de melkmuilen. Want al hun welwillendheid en solidariteit ten spijt komen zij nu over als asociale, splitsbeluste egoïsten.

Het wordt hoog tijd om onze baardeloze medeburgers van deze onterechte blaam te zuiveren. Vandaar dient de Complicateur bij deze een amnestievoorstel in, die melkmuilen na een eventuele regeringsvorming van represailles zal bewaren. Over de modaliteiten valt nog te discussiëren, maar we vermoeden dat alle partijen hierin snel overeen zullen komen. Amnestie is een woord dat het binnen Vlaams-nationalistische middens altijd goed heeft gedaan.

Waarom Vlaanderen het Waalse voetbal wil vermoorden

Na de sociale zekerheid, de gezondheidszorg, het arbeidsmarktbeleid, justitie, kinderbijslag, missverkiezingen, het Belgische leger en BHV heeft radicaal Vlaanderen een nieuw doelwit gevonden om genadeloos kapot te maken: het Waalse voetbal.

Gelukkig is er nog La Capitale om ons allemaal wakker te schudden. Deze Brusselse Franstalige krant pakte afgelopen weekend uit met een heus artikel, onder de ronkende titel Comment les Flamands veulent tuer le foot Wallon. Sudpress als klokkenluider, het hoeft niet altijd Wikileaks te zijn.  De top van de Koninklijke Belgische Voetbalbond is namelijk geheel en al Nederlandstalig. Ook zouden de Vlamingen samenspannen om Sporting Charleroi uit Eerste Klasse te krijgen. Vervolgens zouden ze Standardvoorzitter Luciano "Lucien" D'Onofrio zodanig degouteren, dat hij opstapt en Standard verlaat.

Dat de top van de Belgische voetbalbond uitsluitend uit Vlamingen bestaat, is inderdaad communautair niet verantwoord. Als nationale pispaal van het voetbal - bij gebrek aan Berchem Sport in Eerste Klasse - is het bestuur van de Koninklijke Belgische Voetbalbond een weinig benijdenswaardig echelon om in te zetelen. Als het aftreden van François De Keersmaecker als voorzitter van de bond ooit een onderhandelingsvoorwaarde wordt, is BHV direct gesplitst.

Eerst en vooral: als de Vlamingen al aan het proberen zijn Sporting Charleroi uit Eerste Klasse te weren, hebben ze dat totnogtoe nog niet uitvoerig genoeg gedaan. Voorzitter Abbas Bayat is nu eenmaal niet bepaald een product van de Verlichting. Heeft de voorbije tien jaar veertien trainers versleten. Noemde zijn eigen supporters "clowns en werklozen". Riep in Studio 1 op om alle clowns te vermoorden, teneinde de wereld wat sérieux bij te brengen. Het Tahrirplein is de voorbije weken voor minder volgelopen.

Hoe de Vlamingen Luciano D'Onofrio gaan degouteren, is ook maar de vraag. Als de beenbreuk van Wasilewski, een celstraf van twee jaar, meerdere boetes wegens fraude, belastingontduiking en rijden onder invloed hem nog niet tot verpinken brengen, zullen "de Vlamingen" wel al zeer gemeen mogen zijn om zatte Lus het leven zuur te maken.

Het is inderdaad zo dat er bijster weinig Waalse clubs in Eerste Klasse te vinden zijn. Dat kan alleen het resultaat van subtiel Vlaams complot zijn. Het complot is zo subtiel, dat er zelfs geen aanduidbare bewijzen zijn. Een klein overzicht:

Royal Excelsior de Mouscron: ging eind 2009 bankroet wegens een schuldenberg van enkele miljoenen. Weigerde nochtans enkele maanden voor de vereffening om spelers als Van Gijseghem, Lestienne, François, Jaycee, Volders, Čustović of Ouali te verkopen, die gemakkelijk enkele miljoenen hadden opgebracht. Weigerde begin 2009 een lucratief samenwerkingscontract met Manchester City.

RAEC Mons: een ander voorbeeld van een vredige club in Wallonië is de Royal Albert-Elisabeth Club de Mons. Versleet de voorbije vier seizoenen acht trainers. Betaalde ooit een vorstelijk salaris aan Sergio Brio, een Italiaanse trainer wiens trainingsschema's Pat Etcheberry een slap mietje zouden doen lijken. Gooide toenmalig kapitein Olivier Suray uit de kern omdat hij een boterham met choco had gegeten. Mohamed Dahmane en Wilfried Dalmat zijn de meest succesvolle ex-spelers, Dennis van Wijk is er nu trainer: hoe rock bottom kan een ploeg zitten?

AFC Tubize: ontwikkelde zich twee seizoenen geleden tot het mankepootje van Eerste Klasse.  Was na een  succesvolle eindronde het seizoen voordien ongeveer de hele kern kwijt. Vergewiste zich er na een speeldag van dat ze  eens dringend een doelman moesten kopen. Noemde Jason Vandelanoitte ooit "een toptransfer".

RAA Louviéroise: won in 2003 de beker van België. In het seizoen 2004-2005 lieten les Loups hun sterkste heenronde ooit optekenen. Voorzitter Gaone geraakte het betalen van de winstpremies echter grondig beu, en besloot de halve kern tijdens de winterstop (Ishiaku, Klukowski) en het seizoenseinde (Proto, Odemwingie, Assou-Ekotto, Djebbour, Murcy) te verkopen. Leek verbaasd wanneer de ploeg het seizoen nadien kansloos degradeerde. Over de affaire-Zehyun Ye spreken we zelfs niet meer. Ging in 2009 failliet en fuseerde met RACS Couillet.

In vergelijking met het budgettaire beleid van bovengenoemde verenigingen zou zelfs  het bestuur van Germinal Beerschot competent en eerlijk lijken. Vlaanderen heeft geen samenzwering nodig om het Waalse voetbal uit te schakelen. Dat hebben de Waalse clubs zelf allang gedaan.

De borrelhapjes, deel I: een Franstalige versie voor de Vlaamse Leeuw

We kunnen ervoor of ertegen zijn, maar die staatshervorming komt er. Hoe groot of hoe klein die zal zijn, valt vooralsnog te bezien, maar het komt ervan. Het is met de staatshervorming zoals met de aambeienoperatie van uw grootvader: rationeel gezien weten we dat het er ooit wel eens van komt, maar daarvoor wilt u nog niet op de eerste rij zijn wanneer het verschijnsel zich voltrekt.

Een staatshervorming zorgt echter ook voor velerlei kleine ongemakken, die met een beetje vooruitziendheid gemakkelijk te verhelpen zijn. Vandaar stelt de Complicateur des Konings vanaf vandaag enkele borrelhapjes voor, teneinde de hongersnood voor te zijn.

I. Waarom België een Franstalige Vlaamse Leeuw nodig heeft.

Als het goed is, moeten we het ook kunnen toegeven: het less is more principe functioneert fantastisch. Totnogtoe is er nog geen verantwoordelijkheid regionaal overgeheveld. Volgens de eigen definitie is deze aanpak nu dus al een succesverhaal.

Een van de belangrijkste voorstellen dienaangaande is om de gezondheidszorg te regionaliseren. Nederlandstaligen en Franstaligen elk hun ziekenhuisrekening, en dan maar open dat er geen lokale builenpest meer uitbreekt. Zeer goed werkbaar allemaal, totdat we ons met zijn allen weer herinneren dat er zoiets als Brussel bestaat, waar mensen dus tussen beide gemeenschappen zullen moeten kiezen.

Nu, hoe bewijst een goede Vlaming tegenwoordig dat hij Vlaming is? Vlamingen zijn niet per definitie Nederlandstalig (we hebben lang genoeg gevochten om Voeren bij ons te houden), rechts of katholiek. Dus wat doet elke Vlaming wanneer hij wil tonen dat hij Vlaming is? Hij zingt de Vlaamse Leeuw. Of hij declameert hem, naar eigen godsvrucht en zangvermogen.

Komen wij tot de kern van ons betoog: wat moeten Franstalige Vlamingen dan doen wanneer ze zich als Vlaming in Brussel willen outen? Vandaar bij deze een rechtzetting. Het komt nog goed met die onderhandelingen.

Le Lion de Flandre (version francophone)
Il n’est pas domesticable, le fier lion flamand
Bien qu’il préfère Dedecker, Jean-Marie et non Armand.
Jamais sera-t-il dressé, aux temps de solidarité
En protégeant la Flandre des communes à facilités
Il n’est pas domesticable, le fier lion flamand
Tant que BHV y reste, il y aura d’négociations
Tant que BHV y reste, il y aura d’négociations