De Letermemonologen

Groot nieuws vanmorgen in De Zevende Dag: Ivan De Vadder leest deze blog, en geeft ondergetekende gelijk. Dat doet hij met ongeveer 87% van de mensen die hij interviewt, maar toch.

Na onze uitval tegen de makke interviewcultuur aan de Reyerslaan (zie Het KernKabinet) is er toch ten minste iemand wakker geschoten. Niet direct degene die wij voor ogen hadden, maar het is alleszins een begin. Wat het zoveelste premierpraatje dreigde te worden, draaide uit op een dovemansgesprek.  Of misschien nog eerder een slecht geregisseerde monoloog, waarin De Zevende Dag de laatste tijd grossiert.

Geen idee wat ze daar deze morgen in de koffie hebben gedraaid, maar De Vadder leek er ongewoon opgefokt bij te lopen. Stond naar verluidt al een half uur op voorhand te schaduwboksen. Stond de voorbije dagen op een dieet van heavy metal en Jacky Chan. U zou voor minder als u samen met Chris Van den Abeele moet presenteren.

Yves Leterme interviewen als premier heeft sowieso al iets van een anachronisme. De man van 800.000 stemmen is een Fortiszaak, een misplaatste Marseillaise en een Radio Milles Collines-opmerking later sowieso al electoraal schielijk overleden. De streek rond Ieper buiten beschouwing gelaten, waar electorale zombies welig tieren.

Echt elegant is De Vadder evenwel nog niet in het zombieslayen. Stond erbij en keek ernaar. Medeleven met daklozen komt nu eenmaal niet over van een maatpakjournalist die twee weekends daarvoor nog met een egodocument tussen pot, pint, restaurant en blokrijden op de E17 het land probeerde te splitsen.

Ivan De Vadders actie is uniek om één reden: het geeft aan dat zelfs politieke journalisten de huidige roedel mediaovertrainde politici beu zijn. Hun gebrek aan vrije tijd van de laatste jaren wordt dan ook nijpend. Dat ze die trainingen zelf ooit gegeven hebben, zijn de meesten onder hen allang vergeten. Politici zijn afgericht om in interviews een boodschap over te brengen. Wat de vragen in die interviews zijn, is allang niet meer belangrijk. Eigenlijk zijn zulke interviews er nog juist voor de senioren onder ons die nog geen Ipad hebben en het dus niet zelf comfortabel van de partijsite kunnen aflezen.

Een journalist heeft op radio en televisie zelden meer dan zes minuten tijd om een minister op de rooster te leggen. Dat bemoeilijkt de taak van de kritische journalist aanzienlijk. Maar dat betekent nog niet dat die als een obese pony achter de politicus moet aansjokken. Een oplossing: hoofd klemmen, waterboarden en Walter Zinzen met tandpijn die de vragen stelt. Alle drie tegelijk. Voor een beetje media-aandacht hebben politici de voorbije jaren al véél gruwelijkere momenten doorgemaakt.