Etnie is een begrip waaraan we in België niet meedoen. Etnie, dat is iets voor Albanië of Rwanda, maar in onze contreien hebben we wel betere dingen te doen. Polders ontpolderen, bijvoorbeeld. Maar soms, heel soms, zijn er zo van die dagen waarop het begrip 'etnie' wel een toepassing heeft. Zoals ochtenden waarop de trouwe deredactie.be-lezer de volgende titel voor zijn ogen ziet verschijnen:
De collectieve zucht die de Vlaamse lezer bij het lezen van deze titel leest, DAT is etnie. Het is die zucht die ons onderscheidt van de Zeeuwen, de Picardiërs en vermoedelijk ook de Limburgers. Daar kan geen taalgrens tegenop.
Nu zou de trouwe lezer kunnen menen dat deze blog gefaald heeft. Tien maanden geleden is deze vrijplaats opgericht in tijden van verduidelijking. Omdat het soms al eens gecompliceerder mag zijn. Misschien vooral omdat het kind een naam moest hebben. Tien maanden ab bloge condita wordt er nog steeds vereenvoudigd.
De beginselvastheid van 's lands politieke partijen indachtig - en na 405 dagen is die breedvoerig bewezen - lijkt het belachelijk een standpunt te moeten verduidelijken. Een politicus die van mening verandert, is een zwakkeling, en op dergelijke slapjanussen zitten we niet te wachten. Een succesvol politicus in Vlaanderen zegt exact hetzelfde op maandag als op vrijdag. Wat er ook in het weekend gebeurd moge zijn. Van mening veranderen doen politici enkel in hun privéleven (deze stelling staat genoegzaam bekend als de Wet van Bracke)
Echter, voor degenen die niet meer mee zijn: een kleine verduidelijking. Om deze diepgravende analyse enigszins plebejisch uit te baten, opteert de complicateur voor de Titanic-metafoor.
Doch eerst en vooral het volgende: marktonderzoek wijst uit dat de gemiddelde kijker van de drie uur durende kaskraker Titanic slechts 55 minuten daadwerkelijk heeft bekeken. Dat lijkt weinig, maar is nog steeds 38 minuten en 34 seconden langer dan de gemiddelde inter-Belgische vrijpartij, en ruimschoots 50 minuten meer dan de gemiddelde splitsingstijd van een kiesarrondissement.
Schetsen wij even de situatie. België is dus de Titanic. Zoals de N-VA ons al enkele keren heeft uitgelegd, gaat het niet goed met België. Net als de Titanic heroriënteert België zijn positie al eens in verticale zin. En dus zijn onze politieke partijen al 405 dagen in de weer. CD&V en MR hozen in het ruim, SP.A en PS lonken naar de voorraadkasten en CDH zoekt het kompas richting oosten.
Om de Titanic te redden, hebben we dus een regering nodig. En moeten iedereen dus wat water in de wijn doen. Nu, aan water geen gebrek, maar die wijn laat nog wel te wensen over. En hoe graag iedereen ook een oplossing wil, sommige partijen zitten nu eenmaal iets dichter bij de reddingsboten dan de anderen. Omdat sommige politici hun fluorescerende reddingsvestjes nu eenmaal sneller om hebben dan anderen.
Om de boot recht te houden, moet er dus bespaard worden. Vooral bezuinigingen in de culturele sector zijn een must. Als ook dit schip zingt, zal het orkest alvast niet meer spelen. Omdat er voorlopig dus geen echte bemanning is, is er een ontslagnemende bemanning. Yves Leterme is Jack Sparrow, maar dan betrekkelijk minder homoseksueel. Paul Magnette is Orlando Bloom zonder vuile snor. Freya Van Den Bossche is Keira Knightley met een permanente kater.
Op dit moment ontspoort de metafoor. En dat is nu net wat er met België aan het gebeuren is. We schipperen tussen (slecht) melodrama en (zwak) kostuumdrama. Terwijl we geen van beide nodig hebben.
171 jaar geleden snakte België naar een revolutie, het werd een opera.
Vandaag snakt België naar wijn, maar wordt het zeewater.
