Meltdownkomkommertijd

Het zijn zware tijden voor media die kwaliteitsvolle nieuwsverslaggeving nastreven. De Apocalyps lijkt dezer dagen wel in stereo aangebroken. Én een tsunami, én een kernramp, én een gewapend conflict met internationale troepenmacht, er zijn van die jaren die het met veel minder moeten doen. Die apostel heeft indertijd blijkbaar nog enkele mooie nevenplots laten liggen.

2011 was nochtans zo heerlijk gezapig begonnen. Wateroverlast in Australië: geen lachtertje, maar wel een beetje ver. Te veel gifslangen, misschien meer iets voor National Geographic. Een verdwaalde kogel of vijftig in Tucson: nog geen tien minuten Terzake. Faliekant tekort aan dodelijke slachtoffers. Een aardschokje in Nieuw-Zeeland: eens kijken op de kaart waar Christchurch eigenlijk ligt. Vaststellen dat het stadje in kwestie al van de kaart geveegd is. Nieuw (en nog onbekend) werk van Siegfried Bracke ontdekt: beetje droog, dat partijmanifest. Was het nu nog kleinkunst geweest...

Ondertussen davert de Nieuwsapocalyps doorheen netwerkland, en verzuipen journaals, kranten en magazines in de poreuze pleiade aan rampspoed. En slaan netwerkverantwoordelijken zich wereldwijd voor het hoofd, want hoe krijg je deze rampzalige brei ooit in een format gepropt?

Het begon allemaal in Noord-Afrika, doorgaans een hondssaaie regio wat betreft dramatische conflicten. En de festiviteiten kondigden zich aanvankelijk ook verre van problematisch aan. Voor beelden van Tunesische hangjongeren die amok maken kan je ook naar Kuregem. Links en rechts wordt er vervolgens wat tegen een dictator betoogd (hadden ze dat daar dan, dictators?), maar dat kan eigenlijk evengoed het avondgebed zijn.

Een democratiseringsgolf in de Arabische wereld, wat vang je daar in godsnaam mee aan? Bij een aardbeving, tsunami, overstroming, vulkaanuitbarsting of sociaal bloedbad is het immers gemakkelijk: dat vinden we erg. Doorgaans niet erg genoeg om Koen Wauters op te laten draven voor een liveshow, maar we leven mee. Maar een democratiseringsgolf, wat moeten we daarmee? Democratie is een leuk concept, maar eens we een hoofddoek zien, tekenen we toch al snel voorbehoud aan. Kan democratie wel werken als ook moslimbroeders verkozen kunnen worden? Vlaanderen krabt zich even verward achter het oor. Om het met de woorden van humanistisch boegbeeld Vladimir Putin te zeggen: Democratie is een leuk concept, maar we moeten er niet mee overdrijven.

Gelukkig is er dan nog Japan. Japanners zijn een dankbaar onderwerp: ze dragen geen hoofddoeken, ze hebben geld genoeg om zelf hun land op te bouwen en het ligt lekker ver weg. En ze waren net op tijd met hun wereldramp. Eerst een zeebeving: leuk begin, hoewel een weinig voorspelbaar. Dan een tsunami: een beetje cliché, maar het zorgt altijd wel voor leuke beelden. En tenslotte een meltdown, of toch een kleintje. Spannende televisie, human intrest in HD en grenzeloze empathie. Lichte onrust bij de vijftien overgebleven bewoners van Doel. Martine Tanghe die ons eraan herinnert dat Japan echt wel ver weg ligt. Frank Deboosere die ons verzekert dat “de wind goed zit” en we dus niet voor een nucleair drama moeten vrezen. Hartverwarmende televisie, ook voor niet nucleair geïnfecteerden.

En zo ging het dus lekker, tot de V.N. zich plotseling met Libië ging bemoeien. Paniek aan de Reyerslaan! Rudi Vranckx boven zijn reiskoffer, in een staat van existentiële weifel tussen nucleair beschermingspak of kogelvrije vest.  Weg met de verzuipende en muterende Japanners, terug naar de woestijn. Een wereldramp per keer, de rest mag achteraan aanschuiven alstublieft. De mensen zien elke dag al meer dan genoeg af op de bureau.

Beste Vlaamse kwaliteitsmedia, ik ben even in de war. Ligt Japan nog altijd in puin, of is dat al heropgebouwd? En die meltdown, is met de plutoniumstaven het nucleaire gevaar mee weggesmolten? Bestaat Christchurch nog? Is Egypte ondertussen al een land met volwaardige democratische instellingen? Zwemmen er nog steeds alligators door Brisbane? En Pieter De Crem, vliegt die nu zelf mee met die F-16’s?

Neuraliteit en Doofdoeken

In 1914 was België neutraal wanneer het op enkele dagen door Duitse troepen werd platgewalst. De Sovjetunie was neutraal na het theekransje van Molotov en Von Ribbentrop in 1939. Neutraliteit is in de loop der geschiedenis zelden een succesvolle carrièrestap geweest. Toch is het volgens de Belgische partijen MR en N-VA de weg naar de toekomst.

Wat is er juist gebeurd? Meryame Kitir, volksvertegenwoordiger voor SP.A, heeft de neutraliteit op smadelijke wijze doorbroken. Een medewerkster van haar heeft het immers aangedurfd om in een commissievergadering een hoofddoek te dragen. Hierbij hitste ze de gemoederen nog eens extra op, toen bleek dat ze hiermee het kamerreglement niet overtreden heeft.

Sinds de passage van Marie-Rose Morel weten ze het bij N-VA wel heel zeker: vrouwen met hoofddoek voorspellen onweer. Omdat de scheiding tussen kerk en staat met het dragen van een pretentieuze keukenhanddoek ontegensprekelijk in het gedrang komt, wordt het dan ook de hoogste tijd om de hoofddoek in het parlement te verbieden. 

Medewerkers van politieke partijen moeten zich dus neutraal opstellen. In het geval van N-VA-leden is dat niet moeilijk: zij bewandelen slechts het lichtend pad der rationalisme. Daarbij komen geen symbolen te pas, enkel echte problemen (zoals BHV). Maar hoe moeten de andere partijen hun neutraliteit garanderen? Massaontdopingen bij CD&V? Publiek raadpleegbare belastingsformulieren bij Open VLD? Identiteitscontrole op interne mails bij de SP.A?

De voorgestelde maatregel is uiteraard niet gericht tegen de islam. "Ook een keppeltje, een tulband of een kruisteken horen niet thuis in het halfrond", verduidelijkt Zuhal Demir, kamerlid voor N-VA.  Het gaat hier om de scheiding tussen kerk en staat. Nu is het een tijdje geleden dat we Rerum Novarum nog eens gelezen hebben, maar een specifieke passage waarin de Kerk het dragen van hoofddoeken, keppels of tulbanden aanmoedigt, is ons om een of andere reden altijd ontglipt. Rik Torfs (CD&V) weet er ongetwijfeld alles van, maar die is zelf natuurlijk niet neutraal.

Dat ze er maar gauw werk van maken, dat hoofddoekenverbod. Vergeet de opmerkingen over de wereldoorlogen. Driemaal is scheepsrecht. Al is het nog niet duidelijk welke vlag we nog op dat schip gaan mogen hijsen. Er zijn op de internationale markten immers meer dan genoeg kapers op de kust.

Putin Putain: wat België van Rusland kan leren inzake democratie

Dat België het internationaal tegenwoordig bruin bakt, is allang geen nieuws meer. De situatie blijkt zelfs een stuk erger dan vooraf gedacht. Tijdens zijn passage op de Europees-Russische top van afgelopen week liet mensenrechtenactivist en Russisch eerste minister Vladimir Putin zijn humanistische licht schijnen over de huidige Belgische impasse. En gaf hierbij uiteraard enkele handige tips

Het is vandaag de dag dus zo ver gekomen dat we van Rusland lessen krijgen op vlak van staatsinrichting. Als we de bakmetafoor aanhouden: we bakken ze allang niet meer bruin. Onze brownies zijn onderhand  al verkoold. Krijgen we zelfs in een Libisch vluchtelingenkamp niet meer verkocht.

Democratie verhoudt zich tot Putin als vreemdelingen tot de doorsnee Vlaming: niets op tegen, maar dat ze ermee in hun eigen land blijven. Leuk concept, die Westerse democratie. Maar het kan echt wel niet de bedoeling zijn om dat zomaar zonder accijnzen wereldwijd te verspreiden.

Omdat we zelfs na 260 dagen niet over een nacht ijs mogen gaan - overigens moeilijk tijdens de Russische winter - hebben we toch even wat research gedaan. En we zijn tot de conclusie gekomen dat er tussen België en Rusland geen enkele - maar dan ook geen enkele - parallel te trekken valt. Mét de occasionele maar des te angstaanjagende uitzondering.

Zo zijn in Rusland triviale democratische evenementen als burgemeestersverkiezingen gewoon afgeschaft. De president heeft het voorrecht burgemeesters lukraak aan te stellen en te ontslaan. Gezagsdragers in Vlaanderen die zich met burgemeesterbenoemingen bezighouden, het is uiteraard ondenkbaar. En gelukkig maar. 

In tegenstelling tot ons eigen Belgenlandje komen de leidende figuren van Rusland wél goed overeen. In 2008 liep Putins tweede ambtstermijn als president af. Geen probleem, liet hij echter weten. Hij zou het met Medvedev wel op een akkoordje gooien voor de presidentsverkiezingen van 2012. In afwachting van zijn herverkiezing werd Putin een dag na zijn aftreden premier. Een land waar de premier zonder democratische legitimatie een land blijft vertegenwoordigen! Komt wel enigszins bekend voor.

Gelukkig hebben we in België de scheiding der machten. Russische toestanden, waarin rechters vlotte contacten houden met regeringsleiders, zijn hier gelukkig totaal ondenkbaar.

Dankzij de populaire trend- en lifestyleblog Wikileaks weten we dat Vladimir Putin vriendschappelijke contacten onderhoudt met wereldverbeteraar en joligaard Silvio Berlusconi. Zegt genoeg, twee bejaarde playboys ondereen. Enkel afwijzing heeft hier zijn plaats.  Maar goed dat dergelijke vriendschapsbanden niet bestaan tussen onze premier en die gekke Italiaan. Het kot zou hier te klein zijn. Ja maar, wacht eens... delen die geen fractie in het Europese parlement? En staan die niet constant samen op de foto te blinken?

Dat ze het maar houden bij fracties delen. We mogen er niet aan denken wat ze zo nog al zouden willen delen. Hetgeen ons eraan doet denken: iemand Inge Vervotte nog gezien de laatste tijd?

Wat er ook van zij, nog een geluk dat politici in ons land als beroepscategorie zo goed beschermd worden. Toen de Moskouse burgemeester Jurij Lužkov vorig jaar president Medvedev beledigde, werd hij op staande voet ontslagen. Kon de volgende dag met solliciteren beginnen. Onze ministers nemen al gedurende meer dan 280 dagen ontslag. Qua efficiëntie hebben ze in Moskou van ons geen lessen te ontvangen.

Couch Potato Revolution

Tot het tegendeel bewezen wordt, blijft verontwaardiging het voornaamste vrije goed op de immer globaliserende wereldmarkt. De yen mag devalueren, de dollar kan de inflatie de hoogte injagen en de IJslandse kroon zal wel schaapachtig de schouders ophalen, maar verontwaardiging blijft kosteloos en onbelast. Nijverheid, landbouw en leger worden in onze contreien weggeconcurreerd door lageloonlanden, Wit-Russische tractors en kindsoldaten, maar één ding hoeven we nooit kwijt te raken: ons nimmer aflatend vermogen verontwaardigd te zijn. Verontwaardiging kan je - in tegenstelling tot textielindustrie - niet outsourcen. Zeden verloederen, kerken lopen leeg en kampvuurliederen raken in vergetelheid, maar onze verontwaardiging blijft rotsvast in de Vlaamse klei verankerd, als een kasseisteen met superlijm.

Er zijn de voorbije maanden immers heel wat redenen geweest om ons schromelijk in onze collectieve eerbaarheid aangetast te voelen: frauduleuze belspelletjes, treinstakingen, callcenters, slabakkende regeringsvormingen, FC De Kampioenen die ermee ophouden,... We sloegen het allemaal met groeiende razernij gade. En we kwamen massaal in opstand. In onze eigen living.

Demonstreren zonder enige vorm van lichaamsbeweging is zonder meer de trend van 2011. Waar revolutionairen vroeger nog honger, spitsroede en guillotine trotseerden, riskeert de onlinebetoger tegenwoordig hoogstens een gestremde internetverbinding. Geen tijd om naar het Tahrirplein af te zakken voor een dagje uit? Copy-paste dan een boodschap in uw statusupdate en neem deel aan de digitale betoging voor vrijheid in Egypte. Voormalig president Hosni Moebarak is er nog niet goed van. Vond u Marie-Rose Morel ook een sympathieke madam, maar hebt u als kleine zelfstandige geen tijd om naar Antwerpen te rijden? Teken dan het onlinerouwregister en bespaar uw Mercedes de file op de Antwerpse Ring. Geweten gesust, en dan moeten we die kathedraal niet uitbreiden wanneer Eddy Wally ontslaapt.

Uiteraard hebben we geen enkele reden om aan te nemen dat mensen plotseling huichelaars worden wanneer ze een muis in handen hebben. Maar het is met een smartphone in de hand toch net iets comfortabeler revolteren dan met een molotovcocktail. Zo zijn er volgens Facebook toch wel enkele duizenden mensen bereid innemende persoonlijkheden als Jef Vermassen of Linda De Win te lynchen. Van zulke aantallen kunnen ze op de jaarlijkse ledenbarbecue bij Blood and Honour enkel dromen.

Misschien zijn we in onze acties net iets driester achter een computerscherm dan achter een geweerloop. Misschien geven we eigenlijk ook niet zo oprecht om revoluties die naar tropische kruiden genoemd worden. En misschien zijn we allemaal ook niet zo moordlustig en brandstichtend als we wel zouden willen zijn.

Als u binnenkort nog eens demonstreert, deel het dan gerust met de rest. Kom buiten met uw verontwaardiging. Haal nog eens een frisse neus als u gaat betogen. Uw bekommernis zal enkel oprechter lijken. Bevestig wel even online uw aanwezigheid. De ordediensten zullen u dankbaar zijn.