Alternatieve geneeskunde in de regeringsvorming

Als er al 230 dagen een lijk in uw straat ligt, kan u er gif op innemen dat het er fameus aan het stinken is, en dat u wel al eens de politie zal hebben gebeld. Als het lijk al 230 dagen door de Wetstraat rondwandelt, ontkent de politieke wereld enige vorm van geurhinder.

Laten we veronderstellen dat de politie het momenteel te druk heeft om nóg een verdacht overlijden te onderzoeken. Als we de jongens en meisjes van de N-VA mogen geloven, kan je een lijk niet reanimeren. Dat kan wel eens kloppen. Vesalius heeft het 400 jaar geleden al eens geprobeerd. La Esterella lijkt de laatste dertig jaar het tegendeel te bewijzen. En toch is het onmogelijk. Dus kan een mens zich afvragen wat de politieke wereld in België de voorbije zeven maand heeft willen bereiken.

Nu hoeft u in een land als het onze - waar de gezondheidszorg vooralsnog niet gesplitst is - in eerste instantie geen zorgen te maken als u ziek valt en de dokters niet direct weten wat er aan de hand is. Even zoeken, een beetje scannen, een beetje koteren in lukrake lichaamsopeningen, desnoods een niet te versmaden rectaal onderzoek, en op het einde van de rit krijgt u toch weer antibiotica voorgeschreven. Geen reden tot paniek.

Als u er daarentegen niet direct ziek uitziet, maar uit verveling toch naar enkele dokters zou gaan, en dan van al die verschillende dokters de meest uiteenlopende diagnoses te horen krijgt, moet u waarschijnlijk toch ook even gaan zitten. Hetzelfde is de voorbije maanden met de Belgische staat gebeurd: we zijn voor reuma naar de dokters gegaan, maar we zijn door sommige van de behandelende artsen al klinisch dood verklaard.

Politici zijn geen dokters maar chirurgijnen: doorgaans niet echt specifiek opgeleid voor het werk dat ze doen, maar de derde kappersbeurt is gratis. Vandaar is het ook niet verrassend dat de zeven populairste chirurgijnen, door het volk aangeduid om het land te genezen, elk een aparte diagnose stellen. Het wordt pas problematisch wanneer de twee populairste chirurgijnen van het lot fundamenteel het tegenovergestelde willen.

De PS, waar politieke dinosaurussen het eeuwige leven gevonden lijken te hebben, heeft vooralsnog geen lijk gezien dat niet te reanimeren valt. België is volgens hen dan ook springlevend. Hoogstens een snotvalling, eventueel in ongelukkige combinatie met acute broekhoest. Als ervaren chirurgijnen vertrouwen ze bij de PS doorgaans op aderlatingen en bloedzuigers. Indien gewenst kan er wel een appendixje hier of een schildkliertje daar weggesneden worden, maar het moet niet te gek worden. 

De N-VA daarentegen vertegenwoordigt duidelijk de experimentele kant van de chirurgijnenschool. De patiënt is volgens hen dan ook doodziek, terminaal en volgens sommigen zelfs allang overleden. Voor minder dan openhartchirurgie doen ze het niet bij de geel-zwarten. En als dat niet lukt, dan graag toch een  paar kleine ingrepen. Eigenlijk bijna gelijk wat. Als er maar iets open te snijden valt.

Als de diagnoses zodanig uiteenlopen, is het maar logisch dat de behandeling op zich laat wachten, en al eens finaal vastloopt. Vandaar de huidige impasse: de PS wil bij monde van voorzitter Elio Di Rupo alle chirurgijnen van het land bijeenroepen. De N-VA wil verder zoeken, de liberalen erbij en de groenen eruit (Groene partijen zijn homeopathisch ingesteld, liberalen verdoven met alcohol).

België is nog lang niet overleden, al is het land al een hele tijd serieus aan het etteren. Dat mag wel even, maar misschien moeten we toch eens optreden voor de gangreen (de ziekte, niet Jef Geeraerts) toeslaat. Maar als een wereldwijde economische crisis als een pestepidemie om zich heen grijpt, volstaat het niet om thuis in bed te blijven en ramen en deuren gesloten te houden. Dan komt u er met een geamputeerd been doorgaans nog goedkoop van af.

Justitie gaat vooruit, Wim De Troy parkeert

In De Politiek zit de mot er dan misschien al een tijdje in, bij Justitie zitten ze vooralsnog niet stil. Zo lijkt onderzoeksrechter Wim De Troy vastberaden om de wet met extra nadruk te handhaven. Zelfs als de te handhaven wet in kwestie - ongetwijfeld door een gebrek aan regering - nog niet bestaat.

Even recapituleren. Onderzoeksrechter Wim De Troy scheurt gisterenmiddag naar de gevangenis van Sint-Gillis, om een vonnis te betekenen. Hierbij wordt hem geweigerd zijn auto op de binnenkoer van de gevangenis te parkeren. Hulde voor 's mans onverschrokkenheid: uw auto parkeren op de binnenkoer van een gevangenis is een beetje als Sergio Herman op uw favoriete kalkoen laten babysitten.

Nu heeft Wim De Troy gestudeerd aan de KU Leuven. In tegenstelling tot de meeste pleitbezorgers van de katholieke leer heeft De Troy duidelijk nooit Rerum Novarum gelezen, en laat hij de gevangenisdirectrice en  twee cipiers oppakken wegens belemmering van het onderzoek. Prompt brak een solidariteitsstaking uit, waardoor De Troy met zijn anti-belemmeringsactie ironisch genoeg zichzelf belemmerde.

In Het Nieuwsblad noemden zijn collega's De Troy deze zomer "een integer magistraat die niet over een nacht ijs gaat" en "even doorstastend als zijn leermeester". De man liet huis, kapel en moestuin van kardinaal Danneels omwoelen op basis van verklaringen van een licht dementerende oude dame. Hij stuurde ooit VBO-topman Luc Vansteenkiste voor een week naar de gevangenis, op verdenking van handel met voorkennis. Eventueel lidmaatschap van Open VLD, N-VA of Lijst Dedecker zeg je met zo een actie bij voorbaat op. Als De Troy de capabele, gematigde zijde van Justitie vertegenwoordigt, zou een mens bang gaan worden voor de hardliners. 

Deze "flagrante vorm van machtsmisbruik" is een onverwachte slag voor Justitie. Met innemende persoonlijkheden als 'showbizz' Jef Vermassen en Vic "Zigeuners leren van jongs af stelen en Walen zijn de schuld van alles" Van Aelst was het gerecht de voorbije maanden nochtans enkel positief in het nieuws gekomen. En nu dus Wim "ample parking" De Troy, die na succesverhalen als Operatie Kelk toch een onbesproken reputatie leek te hebben.

Een ding is duidelijk: met onderzoeksrechters als De Troy komt er niet direct een einde aan de overbevolking van de gevangenissen. Of aan het personeelstekort aldaar. Misschien is het nog een idee om hem de politieke arena in te sturen. Dan hebben we binnen de 24 uur onder politiebewaking een regering. Tegen de tijd dat het beroep is aangetekend, is dat kieskanton allang gesplitst.

MissToestanden

Paniek in de Wetstraat! Er is een Waalse tegenbeweging ontstaan. En ze willen het land splitsen! Zelfs van onze zuiver Vlaams aangeboren splitsingsdrang kunnen die Walen niet afblijven!

Consternatie alom in Het Laatste Nieuws gisteren: de vier Franstalige kandidaten voor de Miss België-verkiezing eisen de onmiddellijke splitsing van het land. Vergeet de financieringswet, de faciliteitengemeenten, de nota Vande Lanotte, het olijke duo en de affaire-Voeren. Vlaanderen en Wallonië hebben duidelijk echt niets meer met elkaar te maken, als ze al geen deftige miss kunnen verkiezen.

Vierenveertig hoogst vermakelijke edities ver, en slechts acht Waalse meisjes zijn in die tijd Miss België geworden. Zevenentwintig keer won een Vlaamse, negen keer een Brusselse. De erelijst van Miss België is een prachtige metafoor voor de inrichting van ons land. Wallonië is blijkbaar niet alleen economisch minder ontwikkeld, ook net boven de longen komen de meisjes blijkbaar niet vooruit. Brussel leeft naar goede gewoonte boven haar stand met 20,4 procent van de voorhanden zijnde, euh, voorzieningen. En Vlaanderen draagt zoals gewoonlijk de last van het land, met 61 procent van de, ahum, kosten aan oren en poten.

Het is al de derde West-Vlaamse in vijf jaar die Miss België wordt, verzekert De Standaard, gespecialiseerde krant ter zake. Sinds wanneer wonen al die knappe vrouwen trouwens in West-Vlaanderen? Sinds wanneer draagt het vrouwenvolk van IJzer, Mandel en Zee zo massaal naaldhakken, valse nagels en designersacochen? Wie ploegt er ondertussen nog op die akkers? Wie schelt er de schorseneren nog? Wie schrobt er de stallen nog schoon?

Als Wallonië nu zijn humanistische Avant-garde zou volgen en effenaf eenzijdig de splitsing van het land zou uitroepen, begint de discussie pas. Aangezien West-Vlaanderen sinds kort met een overschot aan Missen zit, zal de rest van Vlaanderen zich genoodzaakt zien om toch enige vorm van compensatie te vragen. Een transfer lijkt ons hier ten zeerste aan de orde. Als de rest van Vlaanderen binnenkort economisch gaat moeten migreren om de West-Vlaamse landbouw in stand te houden, kan West-Vlaanderen hun doorgaans blonde rijkdom maar beter met de rest gaan delen. Ignace Crombé verbruikt daar al veel te lang alle grondstoffen.

Ivoriaanse bemiddeling

Het zal u ongetwijfeld niet ontgaan zijn: het is serieus hommeles in Ivoorkust, oftede Côte d'Ivoire. Na de presidentsverkiezingen (nu een maand geleden) is de vorige president (Laurent Gbagbo) nog altijd de huidige president. De nieuwe sterke man (Alassane Ouattara) verschuilt zich momenteel in afwachting van de definitieve machtsoverdracht. Waarvan het tijdstip momenteel nog onduidelijk blijft.

Zie ik hier als enige een parallel met een klein West-Europees koninkrijk dat al meer dan tweehonderd dagen geleden verkiezingen heeft gehad en nog steeds geen nieuwe regering heeft? Waar de winnaars van de verkiezingen zich al maandenlang angstvallig wegsteken? Waar de voormalige premier nog altijd denkt dat hij de huidige premier is? Waar niemand enig idee heeft wanneer de nieuwe premier zal aantreden?

De situatie in Côte d'Ivoire en België verschilt echter op een heikel punt: de internationale gemeenschap trekt zich effenaf iets aan van het Afrikaanse land. De Afrikaanse Unie heeft onderhandelaars gestuurd. De VN heeft zich al uitgesproken. Zelfs Frankrijk - waar onder Sarkozy het belang van diplomatisch tactvol handelen toch enigszins is geslonken - heeft al bemiddelaars uitgezonden.

Waarop wachten ze bij de Europese Unie nog? Sinds 1830 is gebleken dat ze in Brussel maar een tweederangs opera nodig hebben om een nationale revolutie te starten. De situatie in België is zo gecompliceerd, dat als er een burgeroorlog zou uitbreken, we eerst maandenlang zullen moeten onderhandelen. Moet dat via de gewesten of de gemeenschappen? En hoe zit dat met de faciliteiten, mogen die kiezen bij wie ze gaan vechten? En mag Brussel apart meevechten?

Vraag blijft natuurlijk wel wie Europa het best zou sturen om de boel hier terug recht te trekken. De president heeft het al eens geprobeerd, maar die heeft ondertussen wel door dat er elders ook een goed pensioen te verdienen is. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Luxemburg en Nederland vallen uit de boot, wegens taalgroepbetrokken. Groot-Brittanië erkent het bestaan van België als natie niet echt. Zwitserland, het enige land in Europa waar je de staatsstructuur zonder ingenieursdiploma ook niet doorgrondt, zit niet bij de EU.

Het dient ook gezegd dat het begrip 'bemiddelaar' in ons land de voorbije maanden enigszins aan grandeur heeft ingeboet. Als Danny Pieters en André Flahaut bemiddelaars kunnen zijn, kan Silvio Berlusconi het eigenlijk ook. En daarvoor bedankt ondergetekende namens dit land. Zelfs satire heeft zijn grenzen.

Daarom formuleert de complicateur het volgende revolutionaire voorstel: maak Laurent Gbagbo premier van België. Zowel voor Walen als Vlamingen is hij interessant. Hij is een Franstalige socialist, bekommert zich erom Noord en Zuid bijeen te houden en is (in eigen land althans) graag gezien bij het Grondwettelijk Hof. Iets wat Franstaligen in België niet altijd gegund is geweest. Voor het overige is hij katholiek, geschiedkundige van opleiding en is hij voorstander van strikte partijtucht.Ware Gbagbo in Vlaanderen geboren, hij had  allang aan de Slimste Mens meegedaan.

Maar het kan toch niet zijn dat iemand die zelfs in eigen land de verkiezingen verloren heeft hier zomaar de premier kan worden, zullen sommigen misschien opwerpen. Maar waarom niet? Onze huidige kandidaat-premier heeft de verkiezingen ook verloren.

Het enige onoplosbare probleem lijkt onze huidige premier. Laurent Gbagbo is politiek asiel beloofd, wanneer hij aftreedt. Het is echter maar de vraag of er nog Afrikaanse landen zitten te wachten op Yves Leterme. De premier zelf lijkt evenwel voor het idee gewonnen. Naar eigen zeggen wil hij de lokale bevolking graag beter leren kennen.