Staakt de onderhandelingen! De Vlaamse Beweging kan niet volgen.

Tegenwind vanuit de Vlaamse Beweging! Het ging eens tijd gaan worden. Want van al dat meegaand gedoe krijgt de Leeuw ingegroeide klauwen. En doorligwonden.

"Vande Lanotte is slecht bezig," stelt Bram Hermans, voorzitter van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen. Wij hadden nog nooit van gehoord van zo'n centrum, maar aan het aantal uitroeptekens en rationele argumenten te zien gaat het hier ongetwijfeld om een humanistisch initiatief. Want het gaat fundamenteel de verkeerde kant uit met de regeringsonderhandelingen. Tenminste, dat vermoedt Hermans toch, want net als de meerderheid van de Vlamingen kan het OVV blijkbaar ook niet goed meer volgen. 

Tabula rasa dus. Vroeger slechts een manier om met het oorlogsverleden om te gaan, vandaag de dag blijkbaar ook de favoriete onderhandelingstechniek onder Vlaams-nationalisten. Hermans laakt de "complexe rotzooi" waarin de onderhandelingen verzand zijn. Want "de mensen kunnen er niet meer aan uit". Als het van de Vlaamse Beweging afhing, het Vlaamse democratische bestek zou enkel uit transparantie opgebouwd worden. 

En geld blijkbaar. Want het huidige voorstel, aldus het OVV, bevoordeelt de Franstaligen en Brusselaars. Waarom ze dan niet direct toehappen, is ons een mysterie.

Omdat een complicateur over geen nacht ijs gaat, toch even de vakliteratuur terzake geraadpleegd. Voor ons ligt het sociologisch vakblad 't Pallieterke, van twee juni 2010. Een interview met Bram Hermans, nieuwbakken voorzitter van het OVV. Diepgravend tot op de kleigrond van onze schone regio. En klei is allesbehalve transparant.

"Ik vind dat we ons weg moeten houden van partijpolitiek," zegt Hermans in 't Pallieterke. "De Vlaamse beweging moet gewoon haar eigen ding doen. En we moeten ons onafhankelijk en kritisch opstellen ten opzichte van beide partijen." Een nobel streven, dat Hermans (blijkbaar voorstander van een Vlaams tweepartijenstelsel) drie maand later transparant in daden omzette, door voor de N-VA te gaan werken, als vast medewerker van Theo Francken. Francken is volksvertegenwoordiger én enthousiast blogger, hetgeen de man dubbel verdacht maakt. 

In zijn openhartig interview noemt Hermans zich ook "niet zo'n goede diplomaat". "Ik ben wel diplomatisch in die zin dat ik aan tafel twee strijdende partijen vrij goed met elkaar kan verzoenen. De problemen komen pas echt als ik een van de strijdende partijen ben." Het OVV kan zich gelukkig prijzen dat het apolitiek is. Het zouden anders zware dagen zijn voor hun voorzitter.

België heeft een voortrekkersrol in complexe staatsstructuren, maar het is helemaal geen monopolie. Een goede staatsstructuur is in de eerste plaats rechtvaardig en pas transparant als het even kan. Het Zwitsers model, volgens vele Vlaams-nationalisten het walhalla alwaar waar bosnimfen hun witte gewaden met zuiver bronwater besprenkelen, is ook niet absoluut transparant. Er is geen Zwitser die kan uitleggen hoe het geld in zijn land verdeeld wordt. Er is vooreerst veel te veel geld in Zwitserland, en zelfs als hij het wist, krijgt hij dat in zijn Schwyzerdütsch aan geen buitenlander diets gemaakt.

Als we de staatsinrichting van een federaal land moeten vereenvoudigen tot een niveau dat de gemiddelde VTM-kijkende Vlaming kan volgen, kunnen we even goed gewoon terug rantsoenbonnen uitdelen. Voor Vlaamsche groensels: aardappelen, savooien, pastinaak en schorseneren. Transparant, zolang u ze maar lang genoeg laat stoven.

Wouter (Muga)Beke

Het zal u misschien nog niet opgevallen zijn, maar de verkiezingen zijn al een tijdje bezig. Het blijft voorlopig bij oefenen in eigen rangen, maar dat hoeft voor de meerwaardezoekers op Canvas zelfs helemaal geen minpunt te zijn. Burgeroorlogen zijn per definitie spectaculairder dan grensconflicten, tenzij u Pieter De Crem in uw partij hebt.

In hun zoals altijd onstuitbare drang naar vernieuwing is CD&V dus voorlopig het laatste slagveld van de partijdemocratie. Zo werd Wouter Beke gisterenavond ook officieel partijvoorzitter van CD&V. Dat hij die functie eigenlijk al een half jaar zonder legitimering van de leden uitoefent, is te wijten aan de gezonde patriarchale structuur van een volkspartij, die de voorbije jaren evenwel fameus op dieet is geweest.

Bij gebrek aan kandidaten kwam er vanavond dan ook maar weinig spanning bij kijken: Beke behaalde 98,7 procent van de stemmen. Een score die zelfs democraat in hart en nieren Robert Mugabe zou afdoen als ongeloofwaardig. Aleksandr Lukashenko was dit weekend al tevreden met 70 procent.

Nu, voordat de doorsnee lezer het complicateursschap de rug toekeert, even een geruststelling: Wouter Beke heeft niets gemeen met Robert Mugabe. Beiden op hun manier een beetje tandeloos, maar voor de rest geen echte gelijkenissen. Of toch geen fysieke.

Toch Wikipedia er maar eens bijgenomen, op de pagina "Robert Mugabe". Even bladeren. Opgegroeid in een rooms-katholiek gezin. Kan de besten overkomen. Wordt president bij de onafhankelijkheid van Zimbabwe in 1980. Zonder verkiezingen aan de macht, komt bekend voor, maar het is ongetwijfeld toeval. De daaropvolgende verkiezingen herverkozen met een overweldigende meerderheid. Ahum. Negatieve uitlatingen over homoseksualiteit. Ja maar, hebben die twee samen bij de jezuïeten gezeten of zo?

Wat er ook van zij, het is opvallend dat de consensus binnen de partijen zo groot blijft, terwijl er in dit land geen twee partijen meer overeen lijken te komen. We zitten weldra 200 dagen zonder regering. Maar de twee Wouters (Wouter Tsjeef en Wouter Groen) halen elk vlot 98 procent binnen eigen rangen. Verzuiling waarbij het Parthenon in het niets verdwijnt. Blindstaren op de eigen navel. Die voor bepaalde partijleiders overigens steeds zichtbaarder is.

Wouter MugaBeke hoeft trouwens geen slecht nieuws te zijn voor de Vlaamse politiek. Als Beke dezelfde onderhandelingsstrategie (of het gebrek eraan) toepast in de omgang met grote bedrijven als zijn Afrikaanse voorbeeld, zal het de komende maanden gaan stuiven. Electrabel zal nog content mogen zijn met een boete van 360 miljoen. Des te meer omdat onze munt in ware Zimbabwaanse inflatie-stijl tegen dan niets meer waard zal zijn.

Spiegeltje Spiegeltje an der Wand

Vandaag opgestaan met stramheid in de botten, een vuile snotneus en ongecontroleerde aanvallen van broekhoest. Weer een zieke man erbij in Europa.

De dag werd er niet beter op toen ondergetekende in het kader van zijn complicateursschap de kranten opensloeg. Dat wordt hij overigens zelden de laatste tijd, maar voor staatsmanschap mag men al eens op de tanden bijten. Bart De Wever, voormalig Verduidelijker en voltijds boegbeeld van N-VA en Voka, heeft in Der Spiegel blijkbaar een interview gegeven. In het Duits, een taal waarvoor in Vlaams-nationalistische middens blijkbaar nog steeds een zekere affectie bestaat.

België is dus ziek, net als ondergetekende. Ondergetekende is dus betrokken partij. Nu, ziek zijn in België hoeft helemaal geen probleem te zijn. De sociale zekerheid staat als een huis en de Belgische gezondheidszorg is dag en nacht voor iedereen beschikbaar, asielzoekers in de vrieskou uitgezonderd.

Die avond kwam de wijn eens te meer uit dezelfde kruiken: transfers. Wat dat betreft zijn Wallonië en Club Brugge in hetzelfde bedje ziek: elk jaar een transfer van een paar miljoen lijkt niet echt zoden aan de dijk te brengen, maar ze blijven er toch in volharden. Als junkies die aan een infuus liggen, volgens de immer verzoenende taal van de grootste Vlaamse partij.

Hierop achtte Di Rupo zijn moment gekomen om terug te slaan en een populair misverstand de wereld uit te helpen. Blijkbaar transfereert het Zuiden al 140 jaar geld naar het Noorden, en niet omgekeerd. Maar het is graag gedaan, zo blijkt.

Wat we zelf doen, doen we beter, geldt een populair devies binnen de Vlaamse Beweging. Daarom is ondergetekende er helemaal voor gewonnen om die transfers binnen de ophanden zijnde Vlaamse staat grondig aan te pakken. Zo lopen er binnen de Vlaamse begroting allang transfers naar Limburg en West-Vlaanderen. De grote hoeveelheid pensioengerechtigden aan de kust, die door de gezonde zeelucht tot overmaat van ramp langer leven. De landbouwsubsidies, die via Europa terugvloeien naar beide regio's. Snertseries als Katarakt.

Dat Jan Jambon dat eens komt uitleggen bij Lieven "Satanic Samba" Verstraete. En dat hij dan direct eens uitlegt hoe zijn grote baas zichzelf tegelijk én conservatief én hervormingsgezind kan blijven noemen. Of hoe hij de Vlaamse economie denkt vooruit te helpen door een vuurpijl voor speculanten af te schieten. En waar Siegfried Bracke eigenlijk zijn Gents taalbad denkt te gaan volgen.

De avond afgesloten met Ingrid Lieten bij Lieven II in Reyers Laat, die een passioneel pleidooi hield voor een herstructurering in het VRT-beleid. Meer ruimte voor sport en voor fictie, want daar zit de Vlaming op te wachten. Geen programma dat de combinatie tussen beide aspecten zo goed maakt als Villa Politica. Linda De Win op herhalingslus, te beginnen om 22u15. Tegen dan is er op de VRT allang geen bal meer te zien.

De Letermemonologen

Groot nieuws vanmorgen in De Zevende Dag: Ivan De Vadder leest deze blog, en geeft ondergetekende gelijk. Dat doet hij met ongeveer 87% van de mensen die hij interviewt, maar toch.

Na onze uitval tegen de makke interviewcultuur aan de Reyerslaan (zie Het KernKabinet) is er toch ten minste iemand wakker geschoten. Niet direct degene die wij voor ogen hadden, maar het is alleszins een begin. Wat het zoveelste premierpraatje dreigde te worden, draaide uit op een dovemansgesprek.  Of misschien nog eerder een slecht geregisseerde monoloog, waarin De Zevende Dag de laatste tijd grossiert.

Geen idee wat ze daar deze morgen in de koffie hebben gedraaid, maar De Vadder leek er ongewoon opgefokt bij te lopen. Stond naar verluidt al een half uur op voorhand te schaduwboksen. Stond de voorbije dagen op een dieet van heavy metal en Jacky Chan. U zou voor minder als u samen met Chris Van den Abeele moet presenteren.

Yves Leterme interviewen als premier heeft sowieso al iets van een anachronisme. De man van 800.000 stemmen is een Fortiszaak, een misplaatste Marseillaise en een Radio Milles Collines-opmerking later sowieso al electoraal schielijk overleden. De streek rond Ieper buiten beschouwing gelaten, waar electorale zombies welig tieren.

Echt elegant is De Vadder evenwel nog niet in het zombieslayen. Stond erbij en keek ernaar. Medeleven met daklozen komt nu eenmaal niet over van een maatpakjournalist die twee weekends daarvoor nog met een egodocument tussen pot, pint, restaurant en blokrijden op de E17 het land probeerde te splitsen.

Ivan De Vadders actie is uniek om één reden: het geeft aan dat zelfs politieke journalisten de huidige roedel mediaovertrainde politici beu zijn. Hun gebrek aan vrije tijd van de laatste jaren wordt dan ook nijpend. Dat ze die trainingen zelf ooit gegeven hebben, zijn de meesten onder hen allang vergeten. Politici zijn afgericht om in interviews een boodschap over te brengen. Wat de vragen in die interviews zijn, is allang niet meer belangrijk. Eigenlijk zijn zulke interviews er nog juist voor de senioren onder ons die nog geen Ipad hebben en het dus niet zelf comfortabel van de partijsite kunnen aflezen.

Een journalist heeft op radio en televisie zelden meer dan zes minuten tijd om een minister op de rooster te leggen. Dat bemoeilijkt de taak van de kritische journalist aanzienlijk. Maar dat betekent nog niet dat die als een obese pony achter de politicus moet aansjokken. Een oplossing: hoofd klemmen, waterboarden en Walter Zinzen met tandpijn die de vragen stelt. Alle drie tegelijk. Voor een beetje media-aandacht hebben politici de voorbije jaren al véél gruwelijkere momenten doorgemaakt.

De Russen zitten in Zürich

Na twee dagen van horendol enthousiasme kunnen we in België en Nederland terug opgelucht ademhalen. Het WK 2018 gaat naar het verre Rusland. De enige lopende deadline om ooit nog een regering te vormen is bij deze ook direct naar de papiermand verwezen.

Teleurstelling alom te Vlaamscher lande. Hebben we hier dan 48 uur naartoe geleefd? En dan nog verslaan door de Russen! Die we nog maar net op eigen terrein (en dat is een ruim begrip in de Russische Federatie) kansloos verslaan hadden.

Sinds wanneer wouden wij trouwens dat WK plotseling zo hard organiseren? Na twee jaar hoongelach en  reportages met bombardon op de achtergrond wouden we het plotseling zo hard. Het ging toch allemaal veel te veel kosten? En laten we wel zijn: een WK waar in een straal van een kilometer rond elk stadion enkel Budweiser te krijgen zou zijn, schiet in ons land toch ook enigszins zijn doel voorbij. Als we het voornaamste voordeel van onze bid (de compactheid) hierop toepassen, zou men kunnen vermoeden dat de helft van Vlaanderen gedurende een maand tot Budweiser veroordeeld zou zijn.

FIFA kiest voor het geld, schreeuwt de verzamelde West-Europese pers in koor. Verbazing alom in het kamp der Verenigde Nederlanden. Wie had dat durven denken, van die armlastige FIFA, die multinational aan de bedelstaf. Die goedhartige vzw, die het moet hebben van schamele inkomsten als commerciële monstercontracten, vrijstelling van belastingen en milde schenkingen van bevriende zakenmensen. Het is  werkelijk schrapen voor Blatter en de zijnen.

Wat een organiserend land voor de FIFA dus NIET nodig heeft: ex-voetbalsterren, traditie, ecogelul. We hadden nochtans een sterk dossier, zo werd ons verzekerd. We gaan voor het meest groene WK ooit, bevestigde Paul Van Himst vanuit een helikopter (!?) die hoog boven de collectieve smog van Amsterdam , Rotterdam en Antwerpen uit fladderde. En er waren filmpjes! Zelfs Jean-Marie had een tekstje vanbuiten (!!) geleerd!

Rusland had geen voetbalfilmpjes. Rusland had oude gloriën als Lev Yashin, Viktor Onopko, Igor Salenko of Alexandr Mostovoi helemaal niet nodig. Terwijl België en Nederland nog gezellig door Zürich stad aan het peddelen waren, liet Vladimir Putin de straalmotoren van zijn privéjet al warmdraaien. Met de verwarming  én de ruitenwissers aan, de radio op volle kracht en het raampje open.

Het is een ganse geruststelling dat we toch de sympathiekste waren. Maar laten we wel zijn: de sympathiekste van het feestje neemt u ook niet mee naar huis.