Binnen de journalistiek zijn er tal van ambachten waarbij enige stielkennis geen vereiste is om aan schrijven toe te komen. Zie het als een vorm van verdoken werkloosheid. Doorgaans ook verdoken incompetentie.
Neem nu columns. Kennis van zaken is bij het schrijven van een column zelden een stimulans en doorgaans een hinderpaal. In gelijk welke functionerende democratie waren ze allang bij wet afgeschaft en de columnisten zelf op straffe des doods het zwijgen opgelegd. Of naar Wallonië verbannen, zoals Bert Kruismans.
Hoe wraakroepend het bestaan van columnisten en Bert Kruismans ook is, er is binnen de journalistieke familie nog een dorre tak, nog een door corrosieve zoutzuren aangevreten meander van perversiteit, waarbij een columnist wel de onschuld van een misbruikte koorknaap lijkt te hebben: royaltywatchers.
Geen wraakroepender beroepsbezigheid dan royaltywatchen. Dat u als royaltyjournalist betaald wordt om steuntrekkers te volgen, tot daaraan toe. Dat doen politieke journalisten in de Senaat immers ook. Met dat verschil dat senaatjournalisten zich bijwijlen nog inlaten met de realiteit.
Een royaltywatcher is als een bioloog die panda's wil bestuderen maar geen visum krijgt voor China. Pagina's omslaan, geboorteaktes uitpluizen, biografieën schrijven over mensen waarmee u nooit gesproken hebt, maar het studieobject in kwestie hebben ze nog nooit voor zich gezien. Toch niet in staat van copulatie. Op het einde van de dag kan u geen zinnig woord meer zeggen dan de kwijlende peuter die zich gedurende een kwartier naast u stond te vergapen aan de kooi met de bamboeberen. Zelfs literatuurwetenschappers zouden zich hiervoor schamen.
Maar als er een ding is dat Woestijnvis vooralsnog niet bij de VRT wegneemt, dan zijn het de mediawatchers. En dus zijn we er de voorbije weken weer eens gloeiend bij. William gaat trouwen met Kate, en de hele wereld zal het geweten hebben.
William, verzekeren de royaltywatchers ons, is ondanks enkele ongelukkige momenten in zijn leven, een evenwichtige jongeman. Dat zeiden ze vroeger van Ronald Janssen ook, en vermoedelijk met dezelfde kennis van zaken. Nu, Williams mama ging nogal vroeg dood, en misschien maar goed ook, want ze was een beetje een sletje. Een sympathiek sletje, maar desalniettemin een sletje.
Kate is - oreren de royaltyjournalisten - een knappe verschijning die veel aan Diana doet denken. Ze is namelijk ook vrouwelijk en Brits. Andere gelijkenissen met Lady Di: gelijk aantal ogen, oren, borsten, benen, wangen, wenkbrauwen. Ze hebben ook beide een 'a' in hun naam. Een algeheel Windsoriaans complot met vertakkingen naar de Joods-Welsche lobby kan niet ver zijn.
Dat er over de lippen van een royaltywatcher nog geen relevant woord is gerold, hoeft geen schande te zijn. Elke redactie heeft wel een journalist die zich inlaat met curling of krachtbal. Het is hun complete abdicatie van relevantie en realiteit die royaltyjournalisten buiten vervelend ook gewoon gevaarlijk maakt. Een kutkind dat met een Porsche aan 90 door de bebouwde kom scheurt, is geen "buitenbeentje", die rebelleert tegen het protocol, of een "eigengereide dierenvriend". Het is gewoon een kutkind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten