Paus Johannes Paulus II heeft zijn entree niet gemist. De man is nog geen 24 uur zalig verklaard of er heeft zich al een tweede wonder voltrokken. Als hij ooit heilig wordt verklaard, zal zelfs een gladjanus als Aimé Van Hecke voor zijn leven moeten vrezen.
Ons collectieve blinde geloof in onwaarschijnlijkheden wordt de voorbije jaren wel vaker op de proef gesteld, en dan hebben we het niet alleen over de carrière van Siegfried Bracke. Zo is er uiteraard de diepe morele crisis van de katholieke Kerk, waaraan zich geen rechtgeaarde gelovige kan onttrekken. Er is de diepe sportieve crisis van voetbalclub Sporting Charleroi, waaraan zich geen lokale werkloze of alcoholicus kan onttrekken. En er is natuurlijk de intrieste politieke crisis van de Belgische staat, waaraan iedereen zich onttrekt en die slechts het etter der aarde en andere bloggers tot galgenmaal dient.
Crisissen genoeg dus, en zoals we allemaal weten, is er slechts een uitweg uit diepgewortelde vertwijfeling: vereniging in geloof. En mensen geloven vandaag de dag in de meest verscheidene dingen. In de toekomst van het koningshuis (Herman De Croo). In de voordelen van reality tv (Pieter Loridon). In zijn persoonlijke kapper (Geert Wilders). In zichzelf (Silvio Berlusconi). In octopussen (Kris Peeters).
Geloof is echter geen vrij verkrijgbaar gemeengoed. U moet het verdienen. Een geloof kan je niet zomaar liken op Facebook of hashtaggen op Twitter. Op het aannemen van elk geloof volgt een beproeving, en dat geldt voor alle gelovigen. Christus zou zich anders gedurende die veertig dagen woestijn maar wat belachelijk gemaakt hebben.
Nu is de beproeving deze keer wel erg zwaar. We moeten geloven dat Amerikaanse strijdkrachten Osama Bin Laden gedood hebben. Geleverde bewijzen hiervoor zijn: een aankondiging van president Obama, een DNA-test op het vermoedelijke lijk, een idyllisch filmpje van een huis ergens in Pakistan met fluitende vogels op de achtergrond. Niet-geleverde bewijzen: foto's of videomateriaal van de dode, alsof de 25 chargerende Navy Seals allen hun smartphone vergeten waren. Ze hebben de Bijbel indertijd zeer dik moeten maken om dergelijke onwaarschijnlijkheden enigszins aannemelijk te maken.
Het was voor Amerikanen beter toeven toen Osama nog leefde. Het nu eenmaal geruststellender als u weet dat uw grootste vijand een chronische nierpatiënt is die al jaren ongeschoren in Pakistaanse grotten leeft. En waarvan de laatste jaren geen teken van leven meer is vernomen.
Er rest ons niets anders dan geloven. Geloven dat Osama niet allang dood was. Geloven dat hij nog steeds aan het hoofd stond van een ongrijpbaar netwerk vol ongrijpbare verenigingen met ongrijpbare agenten. Geloven dat hij nog überhaupt tot iets anders in staat was dan pijnlijk urineren. Geloven dat men democratische waarden verdedigt door een staatsvijand zonder enige vorm van proces dood te schieten. 85 jaar na Jozef K., als een hond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten