Het zal u ongetwijfeld niet ontgaan zijn: het is serieus hommeles in Ivoorkust, oftede Côte d'Ivoire. Na de presidentsverkiezingen (nu een maand geleden) is de vorige president (Laurent Gbagbo) nog altijd de huidige president. De nieuwe sterke man (Alassane Ouattara) verschuilt zich momenteel in afwachting van de definitieve machtsoverdracht. Waarvan het tijdstip momenteel nog onduidelijk blijft.
Zie ik hier als enige een parallel met een klein West-Europees koninkrijk dat al meer dan tweehonderd dagen geleden verkiezingen heeft gehad en nog steeds geen nieuwe regering heeft? Waar de winnaars van de verkiezingen zich al maandenlang angstvallig wegsteken? Waar de voormalige premier nog altijd denkt dat hij de huidige premier is? Waar niemand enig idee heeft wanneer de nieuwe premier zal aantreden?
De situatie in Côte d'Ivoire en België verschilt echter op een heikel punt: de internationale gemeenschap trekt zich effenaf iets aan van het Afrikaanse land. De Afrikaanse Unie heeft onderhandelaars gestuurd. De VN heeft zich al uitgesproken. Zelfs Frankrijk - waar onder Sarkozy het belang van diplomatisch tactvol handelen toch enigszins is geslonken - heeft al bemiddelaars uitgezonden.
Waarop wachten ze bij de Europese Unie nog? Sinds 1830 is gebleken dat ze in Brussel maar een tweederangs opera nodig hebben om een nationale revolutie te starten. De situatie in België is zo gecompliceerd, dat als er een burgeroorlog zou uitbreken, we eerst maandenlang zullen moeten onderhandelen. Moet dat via de gewesten of de gemeenschappen? En hoe zit dat met de faciliteiten, mogen die kiezen bij wie ze gaan vechten? En mag Brussel apart meevechten?
Vraag blijft natuurlijk wel wie Europa het best zou sturen om de boel hier terug recht te trekken. De president heeft het al eens geprobeerd, maar die heeft ondertussen wel door dat er elders ook een goed pensioen te verdienen is. Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Luxemburg en Nederland vallen uit de boot, wegens taalgroepbetrokken. Groot-Brittanië erkent het bestaan van België als natie niet echt. Zwitserland, het enige land in Europa waar je de staatsstructuur zonder ingenieursdiploma ook niet doorgrondt, zit niet bij de EU.
Het dient ook gezegd dat het begrip 'bemiddelaar' in ons land de voorbije maanden enigszins aan grandeur heeft ingeboet. Als Danny Pieters en André Flahaut bemiddelaars kunnen zijn, kan Silvio Berlusconi het eigenlijk ook. En daarvoor bedankt ondergetekende namens dit land. Zelfs satire heeft zijn grenzen.
Daarom formuleert de complicateur het volgende revolutionaire voorstel: maak Laurent Gbagbo premier van België. Zowel voor Walen als Vlamingen is hij interessant. Hij is een Franstalige socialist, bekommert zich erom Noord en Zuid bijeen te houden en is (in eigen land althans) graag gezien bij het Grondwettelijk Hof. Iets wat Franstaligen in België niet altijd gegund is geweest. Voor het overige is hij katholiek, geschiedkundige van opleiding en is hij voorstander van strikte partijtucht.Ware Gbagbo in Vlaanderen geboren, hij had allang aan de Slimste Mens meegedaan.
Maar het kan toch niet zijn dat iemand die zelfs in eigen land de verkiezingen verloren heeft hier zomaar de premier kan worden, zullen sommigen misschien opwerpen. Maar waarom niet? Onze huidige kandidaat-premier heeft de verkiezingen ook verloren.
Het enige onoplosbare probleem lijkt onze huidige premier. Laurent Gbagbo is politiek asiel beloofd, wanneer hij aftreedt. Het is echter maar de vraag of er nog Afrikaanse landen zitten te wachten op Yves Leterme. De premier zelf lijkt evenwel voor het idee gewonnen. Naar eigen zeggen wil hij de lokale bevolking graag beter leren kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten